இருபதாம் நூற்றாண்டுத் தமிழகத்தில், ஐயப்பன் வழிபாடும். மேல்மருவத்தூர் ஆதிபராசக்தி வழிபாடும், தமிழ் மக்களின் சமய ஒழுகலாறுகளில் ஒருவகையான கட்டுக்கோப்பான (militancy) பகுதிகளைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகின்றன அண்மைக் காலங்களில், பெருவாரியான மக்கள் பங்கேற்கிற இந்த இரண்டும், அடிப்படையில் வைதீக /ஆகமநெறி சார்ந்தவை அல்ல. இரண்டிலுமே பிராமணர்களின் பங்கேற்பு மிக மிகக் குறைவேயாகும். ஐயப்பன் வழிபாடு. கிராமங்களை விடச் சிறு நகரங்களைச் சேர்ந்த கீழ்மத்தியதர மற்றும் மத்திய தர வர்க்கத்து மக்களையும் பிற்படுத்தப்பட்ட மற்றும் தாழ்த்தப்பட் மக்களையும் பெருவாரியாகக் கவர்ந்துள்ளது மேல்மருவத்தூர் ஆதிபராசக்தி வழிபாடு. ஐயப்பனை வழிபடுகின்ற மக்களைவிடச் சற்று ‘மேலான நிலை யிலுள்ளவர்களையே அதிகம் கவர்ந்துள்ளது. இதில் பிராமணரல்லாத உயர்சாதி யினரும் மத்திய தரவர்க்கத்தினரும் மேல்மத்தியதர வர்க்கத்தினரும் அதிகம் ஈடுபாடு காட்டுகின்றனர். ஐயப்பன் வழிபாடு, ஆணாதிக்கத்தை மையமிட்டது. இதற்கு மாறாக. மேல்மருவத்தூர் ஆதிபராசக்தி வழிபாடு. சமயநெறியில் பெண்களுக்கான ஒரு ‘வெளி’யைத் தருவது ஆனால் இந்தப் பெண்கள், தங்கள் ‘இடத்தை’ அல்லது தகுதியைப் பற்றியும், தங்களை வெளிப்படுத்திக் கொள்ளுகிறது பற்றியும், உணர்வு கொண்ட நகர நாகரிகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்
கிராமத்துக் காவல் தெய்வமாகிய அய்யனார். புத்தநெறியின் செல்வாக்கு, சிவசமயத்திற்கும் வைணவ சமயத்திற்குமான ஒரு சமரசப் போக்கு, மற்றும் குருவாயூரப்பன் – பத்மநாபசாமி ஆகிய செல்வாக்குப் பெற்ற வைணவத் தலங்களிலிருந்து வேறுபட்டுக் கேரளத்தில் சைவத்திற்கென்று ஒரு அடையாளம் ஏற்படுத்துதல் ஆகியவற்றின் ஒன்றிணைப்பாகக் கேரளத்துப் பம்பையாற்றின் சுரையில் மலை மேல் எழுந்துள்ள ஐயப்பன் கோயிலும் அதன் வழிபாடும் வெளியுலகத்தில் பரவிப் பிரசித்தமானது இருபதாம் நூற்றாண்டின் இரண்டாம் பாதிக்குப் பிறகுதான். திருவாங்கூர்-கொச்சி சமஸ்தானம், இந்திய தேசியப் பெருநெறியில் சங்கமித்து, மொழி வழி மாநிலமாகக் கேரளா தனித்து உருவான காலத்தில், தன்னைத் தனித்ததொரு அடையாளமாக வெளிப்படுத்திக் கொண்டு அது வளர்ந்தது ஆனால் தமிழ்நாட்டின் மூலம்தான் அந்த வழிபாடு, பரந்த தளத்திற்கு வந்தது.
அதற்குப் பெரும் பங்களிப்புச் செய்தவர். ‘பாளையம்’ பொன்னம்பலம் தியாகராசன் எனும் பி டி.ராஜன் ஆவார் பெரும் நிலச்சுவான்தாரும்,நீதிக்கட்சியின் தலைவர்களில் ஒருவரும் அதன் சார்பாக அன்றைச் சென்னை மாகாணத்தில் அமைச்சராக இருந்தவரும், சமூக – அரசியல்-பொருளாதார- மற்றும் நீதி முதலிய நிர்வாகத் துறைகளில் மிகுந்த செல்வாக்குடைய சுற்றம் சூழல்களை உடையவருமான இவர், இந்திய விடுதலைக்குப் பிறகு, அரசியல் செல்வாக்கினை இழந்தார். 1952 இல் மதுரை சட்டமன்றத் தேர்தலில் பொதுவுடைமைக் கட்சித் தலைவர்களில் ஒருவராகிய பி.ராமமூர்த்தி யிடம் தோற்றுப் போன இவர், அதன்பிறகு தன்னுடைய இழந்து போன சமூகச் செல்வாக்கினை ஈட்டிக் கொள்வதற்கு முனைந்தார். சமயத்தைக் கவசமாக்கிக் கொண்டார் மதுரை- அழகர் மலைக்கு மேலுள்ள (அடிவாரத்தில் வைணவ-அழகர்கோயில் ) சிலம்பாறு எனும் இயற்கையான நீருற்றுக்கு அருகே பழமுதிர் சோலையையும் அதிலே முருகன் வேல்வழிபாட்டையும் முயன்று பிரபல்யப்படுத்திய பி.டி.ராஜன், மதுரையில் 1955,56 இல் ஐயப்பன் வழிபாட்டை மக்களிடம் அறிமுகம் செய்தார். அவருடைய முன் முயற்சிகள் காரணமாகக், கட்டுப்பாடான குழுக்கள் மூலமாகத் தெருத் தெருவாக ஐயப்பன் படங்கள், பூசைகள், பக்திப் பாடல்கள் கொண்டு செல்லப்பட்டன தொடர்ந்து, பல ஊர்களில் இந்த வழிபாடு அறிமுகம் செய்யப்பட்டது.
அறுபதுகளில், ஐயப்பன், பிரபலமான ஒரு கடவுளாக வளர்ச்சி பெற்றார்.(அதன் பொருட்டு) முருகனுடைய அண்ணனாக ஐயப்பன் பிரகடனப்படுத்தப்பட்டார். பின்னால் வந்த பிள்ளையார்க்கும் சரி அதன்பின்னால் வந்து சேர்ந்துகொண்ட இந்த ஐயப்பனுக்கும் சரி முருகன் தம்பிதான். முருகனுக்குரிய ‘இளமை’ எனும் படிமம் இதனால் காப்பாற்றப்பட்டு விடுகிறது. பொதுவாக, ஐயப்பனுக்கு உறவு முறைகள் சொல்லுவது மிகவும் குறைவு சிவனோடு கூட இந்த உறவுகள் அதிகம் பேசப்படுவதில்லை.
புதிதாக ஒரு நெறி அல்லது இயக்கம் உருப்பெற்று வளர வேண்டுமானால் விசேடமான சில உத்திகள்/ வழிமுறைகள் அல்லது சூழல்கள் வேண்டும் (செல்வாக்கான) தனிமனிதர்களின் திட்டமிட்ட முயற்சி, தீவிரமான பிரச்சாரம், சிறிதும் பெரிதுமாக உள்ள ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட நெறிகளை அல்லது குழுக்களை ஒன்றிணைப்பது சமரசப்படுத்துவது ஏனைய பிறவற்றிலிருந்து வித்தியாசப்பட்டது. என்ற ஒரு தோற்றத்தை உருவாக்குவது, நிர்வாக முறையில் சங்கங்கள், கிளைகள், குழுக்கள் முதலியன அமைப்பது,கதைகளை-தொன்மங்களை- உருவாக்குவது மற்றும் நம்பகத் தன்மைக்குரிய சூழ்நிலையை ஏற்படுத்துவது ஆகியவை இந்தத் தேவைகள் ஐயப்பன் வழிபாட்டிலும் சரி மேல்மருவத்தூர் ஆதிபராசக்தி வழிபாட்டிலும் சரி இந்த நிறுவன உத்திகளைத் துலாம்பரமாகப் பார்க்க முடிகிறது
தமிழகத்தில் ஐயப்பன் வழிபாடு விரிவான, செல்வாக்கான தளத்திற்கு வந்ததில், தமிழ் மக்களின் பண்பாட்டுச் சூழலில் சில அம்சங்கள் கவனிக்கத்தக்கனவாக இருக்கின்றன பண்பாட்டு அடையாளங்கள் சில புதுப்பிக்கப்பட்டிருக்கின்றன; சில புதிதாகக் கிடைத்திருக்கின்றன. சில அழுத்தம் பெற்றிருக்கின்றன.
1. (பிராமணரல்லாத) உயர்சாதிக்காரர்களின் திட்டமிட்ட முன் முயற்சியினால் பிரபலப்படுத்தப்பட்டாலும் இதுவிரைவிலேயே ‘இடைத்தட்டு’ (சாதி,வர்க்கம்) மக்களால் ‘கைப்பற்றப் பட்டு, மக்கள் திரளிப் பண்பாடாக (Mass Culture) உருப்பெற்றது.
2. வழிநடைப் பயணம். நோன்பு, சுத்தம், கூட்டுவழிபாடு, பக்தர்களுக்குள் சாதி வேறுபாடின்மை. குரு பாரம்பரியம் ஆகியவற்றை ஒரு சேர உட்படுத்திக்கொண்டு அவற்றைத் தீவிரமான தாகவும் மக்கள் வழிப் பட்டதாகவும், ஒரே நேரத்தில் ஆக்கிக் கொண்டது. இது, ஐயப்ப வழிபாட்டுக்கு ஒரு ஒழுங்கமைவை (System), கட்டுக்கோப்பான ஒரு வடிவத்தைத் தந்தது
3.நோன்பு இருத்தல், மது மாது மாமிசம் தொடாதிருத்தல் முதலியவை நோன்பிருக்கும் தனிப்பட்ட ஐயப்ப பக்தரின் செயல்கள் மட்டும் அல்லாமல், குடும்பத்தின் ஒட்டுமொத்தமான ஒரு நிகழ்வாகவும் உள்ளது
4 நடை முறை ஒழுக்கங்களில் சுயகட்டுப்பாட்டையும் மெத்தனமற்ற ஒருதீவிரத்தன்மையையும் விதித்துக் கொள்ளுகிற மனநிலையை இந்த வகையாகத் தமிழ் மக்கள் பெற விரும்புவது ஐயப்பன் வழிபாட்டின் மூலம் தெரிகிறது.
சமீபகாலமாக. இசுலாமியம் மற்றும் கிறித்துவத்திற்கு இணையாக இந்து சமயத்தையும், கட்டுப்பாடும் தீவிரத்தனமும் கொண்டதாக ஆக்குவதற்கு முயற்சிகள் பல செய்யப்பட்டு வருகின்றன. இது கவனத்தில் கொள்ளத் தகுந்தது. சமூக பொருளாதார மாற்றம் வேண்டுகிற (இடதுசாரி) அரசியல்,கட்டுப்பாடான ஒரு தீவிரத் தன்மையைக் கைநழுவ விடுகின்றபோது, சமயம், அத்தகையதொரு தீவிரத்தைத் தன்னுடைய கையில் எடுத்துக்கொள்ளுகிறது. தீவிரத்தனமும் இறுக்கமும் கொண்ட நிகழ்வுகளில் ஈடுபடுகின்ற மனநிலை வெளிப்படுகிறபோது, அத்தகைய மக்களை அரவணைத்துக் கொள்ளுவது எந்தச் சக்தி?
நூல்: தமிழரின் பண்பாட்டு வெளிகள் – தி.சு. நடராஜன்
English Translation:
In twentieth-century Tamil Nadu, the worship of Ayyappa and Melmaruvathur Adhiparasakthi represents a form of religious militancy among the Tamil people. These forms of worship, which attract large gatherings, do not fundamentally follow Vedic or Agamic traditions. Participation from the Brahmin community in these practices is extremely low.
The worship of Ayyappa and Melmaruvathur Adhiparasakthi has drawn a significant number of followers from the lower-middle and middle classes, particularly from small towns, as well as from socially and economically marginalized communities. However, the worship of Melmaruvathur Adhiparasakthi has attracted a relatively higher proportion of people from the non-Brahmin upper castes, the middle class, and the upper-middle class compared to the Ayyappa tradition.
Ayyappa worship is deeply rooted in patriarchal structures. In contrast, Melmaruvathur Adhiparasakthi worship provides a space for women to participate in religious activities. However, the women involved in this worship largely belong to an urban society that is aware of their status and value, influencing the way they express themselves within this religious framework.
Ayyanar, the guardian deity of the village, and Ayyappa, whose temple stands atop the Sabarimala hills in Kerala along the Pamba River, became widely known beyond their regions only in the latter half of the twentieth century. Ayyappa worship evolved as a blend of Buddhist influences, a reconciliation between Shaivism and Vaishnavism, and an attempt to create a distinct Saivite identity in Kerala, separate from the prominent Vaishnavite shrines of Guruvayurappa and Padmanabhaswamy.
As Kerala emerged as a separate linguistic state following the integration of the Travancore-Cochin princely state with the Indian national movement, Ayyappa worship developed as an expression of regional identity. However, it was through Tamil Nadu that this worship gained wider recognition and popularity.
A key figure in promoting Ayyappa worship in Tamil Nadu was P. T. Rajan, also known as ‘Palayam’ Ponnambalam Thiagarasan. A prominent landowner and leader of the Justice Party, he served as a minister in the then Madras Presidency. Despite his significant influence in social, political, economic, and judicial circles, he lost political power after India’s independence. His defeat in the 1952 Madurai Legislative Assembly election to Communist leader P. Ramamoorthy further weakened his influence. In response, he turned to religion as a means to regain his lost stature.
P. T. Rajan played a crucial role in popularizing Ayyappa worship in Tamil Nadu. He had previously worked to promote the Murugan velvazhipadu (spear worship) at the Pazhamudhir Solai shrine, near a natural spring called Silambaru, on the Azhagar hills—where a Vaishnavite Azhagar temple stood at the base. In 1955-56, he introduced Ayyappa worship to the people of Madurai. Through his efforts, Ayyappa images, rituals, and devotional songs were carried through the streets by organized groups, leading to the rapid spread of this worship in many towns.
By the 1960s, Ayyappa had become a widely revered deity. To further integrate Ayyappa into Tamil religious traditions, he was declared the elder brother of Murugan. According to this constructed narrative, Murugan remained the younger brother of both Pillayar (Ganesha) and Ayyappa. This ensured that Murugan retained his image as a youthful deity. Interestingly, discussions about Ayyappa’s relationship with Shiva remain minimal, and this aspect of his mythology is rarely emphasized.
For any new religious movement to emerge and thrive, certain strategies and conditions are essential. The role of influential individuals, widespread propaganda, the merging of multiple religious traditions, and the creation of unique identities all contribute to their growth. Additionally, the formation of religious associations, branches, and groups, the crafting of myths and stories, and the establishment of a credible belief system are crucial elements. These organizational strategies are evident in the expansion of both Ayyappa worship and Melmaruvathur Adhiparasakthi worship.
As Ayyappa worship gained prominence in Tamil Nadu, notable cultural transformations occurred among Tamil people. These include:
- Although initially promoted by the non-Brahmin upper castes, Ayyappa worship was soon embraced by the middle-class caste groups, ultimately transforming into a mass cultural movement.
- The practices of pilgrimage, fasting, cleanliness, collective worship, and the absence of caste distinctions among devotees became integral aspects of Ayyappa worship. Additionally, the tradition of Gurus (spiritual guides) was incorporated, making the worship systematized, structured, and widely accepted.
- Fasting, abstinence from alcohol and meat, and other forms of self-discipline were not limited to individual devotees but became significant for entire families. The Tamil people’s inclination toward strict moral discipline and self-control is evident in their enthusiastic adoption of Ayyappa worship.
- The worship of Ayyappa reflects the Tamil people’s inclination toward a mindset that emphasizes self-discipline and unwavering commitment to moral and ethical conduct in all aspects of life.
In recent times, Hinduism has undergone transformations to align itself with Islam and Christianity in terms of rigidity and radicalism. This shift is noteworthy. While leftist politics, which advocates socio-economic reforms, has distanced itself from extreme radicalism, religion has increasingly taken up this role, channeling restrictive and conservative ideologies into its fold.
இந்நூலினை எப்படி வாங்குவது?
1. எங்களது WhatsApp ல் 097860 68908 தொடர்பு கொள்ளலாம், அல்லது
2. எங்கள் இணைய தளத்தில் Heritager .in வாங்கலாம். இணையதள பக்கம் பின்னூட்டத்தில் உள்ளது.
எங்கள் முயற்சியில் எவ்வாறு நீங்களும் பங்கெடுக்கலாம்?
1. எங்கள் நூல் அறிமுக பதிவுகளைப் பகிர்ந்து பலரை சென்றடைய உதவுங்கள்.
2. எங்கள் சமூக வலைத்தள பக்கங்களை Subscribe செய்யுங்கள்
3. உங்களுக்கு தேவையா நூல்களை எங்கள் மூலம் பெறுங்கள்.
4. வரலாற்றில் ஆர்வமுள்ள நண்பர்களுக்கு எங்களின் Heritager .in The Cultural Store பற்றி தெரிவியுங்கள்.
5. பிறந்தநாள், திருமண நாள் போன்ற முக்கிய நாட்களில் எங்கள் மூலம் உங்கள் நண்பர்களுக்கு நூல்களை பரிசாக அனுப்புங்கள்.
உங்களின் தொடர் ஆதரவுக்கும், அன்புக்கும் நன்றிகள்
#bookstagram #books #tamilbooks
