சங்ககாலத் தமிழர்களின் பண்பாட்டு அடையாளங்களுள் ஒன்று ‘வேலன் வெறியாட்டு’. மலையும் மலை சார்ந்த இடமுமான குறிஞ்சித் திணைக்குரிய கடவுளான முருகனை வழிபடும் நோக்கில் நிகழ்த்தப்படும் இச்சடங்கு, பண்டைத் தமிழர்களின் நம்பிக்கை, மருத்துவம், உளவியல் மற்றும் வழிபாட்டு முறைகளை ஒருங்கே காட்டுவதாக அமைந்துள்ளது.

வேலன் வெறியாட்டு – பெயர்க்காரணமும் பொருளும்

‘வெறி’ என்னும் சொல்லுக்கு மணம், கள், மயக்கம், சினம், அச்சம், நோய், பேய், தெய்வம் எனப் பல பொருள்கள் உண்டு. ஆயினும், இச்சடங்கைப் பொறுத்தவரை ‘வெறி’ என்பது முருகக் கடவுளுக்கு வாசனை மிக்க மலர்களைப் படைத்து, தெய்வம் ஏறி ஆடுதல் அல்லது பேயோட்டுதல் என்ற பொருளில் கையாளப்படுகிறது. முருகனின் ஆயுதமான வேலைக் கையில் ஏந்தி ஆடுபவன் என்பதால் இப்பூசாரி ‘வேலன்’ என அழைக்கப்பட்டான். முருகன் வேலன் மீதும், பெண்கள் (தேவராட்டி) மீதும் ஏறி வந்து ஆடும் ஆட்டமே வெறியாடல் ஆகும். இதனை ‘முருகயர்தல்’, ‘முருகாற்றுதல்’ என்றும் அழைப்பர்.

வெறியாட்டு நிகழ்த்தப்படுவதற்கான பின்னணி

சங்ககாலத்தில் காதலைக் ‘களவு’ என்று அழைத்தனர். தலைவனும் தலைவியும் மறைவாகச் சந்தித்து மகிழும் காலத்தில், ஏதேனும் காரணத்தால் தலைவன் வருவதற்குத் தாமதமானாலோ அல்லது பிரிந்து சென்றாலோ தலைவி மிகுந்த துயருறுவாள். தலைவனைப் பிரிந்த ஏக்கத்தால் அவள் உண்ணாமல், உறங்காமல் உடல் மெலிவாள்; கையில் அணிந்த வளையல்கள் கழலும் அளவிற்கு இளைத்துப் போவாள்.

தலைவியின் இந்த மாற்றத்திற்கான உண்மையான காரணம் (காதல்) அவளது தாய்க்குத் தெரிவதில்லை. தன் மகளின் மெலிவுக்குத் தெய்வக் குற்றமோ அல்லது பேய்பிடித்தலோ (அணங்கு) தான் காரணம் என்று தாய் தவறாகக் கருதுவாள். மகளின் நோய்க்கான காரணத்தை அறிய குறிசொல்லும் முதுவாய்ப் பெண்டிரை (கட்டுவிச்சி/அகவன் மகள்) அழைத்துக் குறி கேட்பாள். அவர்கள் பிரம்பைக் கையில் வைத்து, “உன் மகளை முருகன் அணங்கியுள்ளான் (பிடித்துள்ளான்). அவனுக்கு விழா எடுத்து வெறியாட்டு நடத்தினால் நோய் தீரும்” என்று கூறுவர். இதனையே நம்பி தாய் வெறியாட்டு விழாவிற்கு ஏற்பாடு செய்வாள்.

வேலனின் தோற்றமும் கருவிகளும்

வெறியாட்டை நிகழ்த்தும் பூசாரியான வேலனின் தோற்றம் சங்கப் பாடல்களில் சிறப்பாக விவரிக்கப்பட்டுள்ளது.

• உடை: வேலன் தலையில் பெரிய குடுமியும், முண்டாசும் அணிந்திருப்பான். அவனது உடை செந்நிறத்தில் இருக்கும்.
• அணிகலன்: முருகனுக்கு உகந்த செந்நிறக் கடம்ப மலர்கள், காந்தள் மலர்கள் மற்றும் வெள்ளிய பனந்தோட்டினை அணிந்திருப்பான்.
• கருவிகள்: கையில் வளைந்த கோல் ஒன்றினை வைத்திருப்பான். அதில் ஒரு சிறிய பை தொங்கவிடப்பட்டிருக்கும். இதுதவிர, அவனது கையில் ‘கழங்கு’ எனப்படும் சோழிகள் மற்றும் ‘கன்னம்’ அல்லது ‘பாணி’ எனப்படும் உடுக்கை (பறை) போன்ற இசைக்கருவி இருக்கும்.

வெறியாடும் களம் அமைத்தல்

சடங்கு நடைபெறும் இடமான ‘வெறியயர் களம்’ வீட்டின் முற்றத்தில் அமைக்கப்படும்.

1. முதலில் பழைய மண்ணை நீக்கி, ஆற்று மணலைக் கொண்டு வந்து பரப்பித் தளம் அமைப்பர்.
2. மேளதாளங்கள் முழங்க, அகன்ற பந்தல் போடப்படும்.
3. அக்களத்தில் பலவண்ண மலர்கள் தூவப்படும். குறிப்பாகச் சிவப்பு நிறக் காந்தள், கடம்பு, வேங்கை, புன்னை, ஞாழல் மற்றும் வாகை மலர்கள் பரப்பப்படும். மலர்கள் பரப்பப்பட்ட அக்களம் பார்ப்பதற்கு ஒரு பூக்காடு போலத் தோன்றும்.

சடங்கு முறை (Ritual Procedure)

வெறியாட்டு விழா பெரும்பாலும் நள்ளிரவு நேரத்திலேயே நடைபெறும்.

• இசை மற்றும் ஆட்டம்: வேலன் உடுக்கை (பாணி/கன்னம்) போன்ற இசைக்கருவிகளை முழங்கி, ஊரே அதிரும் வகையில் முருகனின் பெயரைச் சொல்லி, கைகளை உயர்த்தி ஆவேசமாக ஆடுவான். பொம்மலாட்டத்தில் பொம்மை ஆடுவது போலவும், பிணைக்கப் பட்ட மான் துள்ளுவது போலவும் இந்த ஆட்டம் அமைந்திருக்கும்.
• கழங்கு பார்த்தல்: வேலன் தனது கையில் உள்ள கழற்சிக் காய்களை (சோழிகளை) குலுக்கிப் போட்டு, அவற்றின் எண்ணிக்கை மற்றும் விழும் அமைப்பை வைத்துக் குறி சொல்வான்.
• படையல்: முருகனுக்குப் பிடித்தமான அவல், பொரி, தேன், தினைமாவு மற்றும் பலவண்ண மலர்கள் கூடைகளில் வைத்துப் படைக்கப்படும்.
• உயிர்ப்பலி: விழாவின் உச்சகட்டமாக, சிறிய ஆட்டுக்குட்டி (மறி) வெட்டப்பட்டுப் பலியிடப்படும். அந்த ஆட்டின் குருதியைச் செந்தினை அரிசியுடன் கலந்து களமெங்கும் தூவுவார்கள்.
• மருத்துவம்: பலியிடப்பட்ட ஆட்டின் குருதியைத் தலைவியின் நெற்றியில் பூசி, “முருகா, இவளை விட்டு விலகு” என்று வேலன் ஆணையிடுவான். மந்திரத் தகடு எழுதிய தாயத்தையும் தலைவிக்குக் கட்டுவான்.

இலக்கியச் சான்றுகளும் புலவர்களும்

சங்க இலக்கியங்களில் அகத்திணைப் பாடல்களில் வெறியாட்டு பற்றிய குறிப்புகள் அதிகம் காணப்படுகின்றன.

• தொல்காப்பியம்: புறத்திணையியலில் “வெறியறி சிறப்பின் வெவ்வாய் வேலன்” என்று வேலனையும், வெறியாட்டையும் குறிப்பிடுகிறது.
• வெறிபாடிய காமக்கண்ணியார்: வெறியாட்டுச் செய்தியை மையமாக வைத்துப் புறநானூறு, அகநானூறு, நற்றிணை ஆகியவற்றில் பாடல்கள் பாடியதால் இவர் இப்பெயர் பெற்றார்.
• கபிலர்: ஐங்குறுநூற்றில் குறிஞ்சித் திணையில் “வெறிப்பத்து” என்ற தலைப்பில் பத்து பாடல்களைப் பாடியுள்ளார்.
• பிற நூல்கள்: திருமுருகாற்றுப்படை, மதுரைக்காஞ்சி, பட்டினப்பாலை, குறுந்தொகை, சிலப்பதிகாரம் (குன்றக்குரவை) ஆகிய நூல்களிலும் இச்சடங்கு பற்றிய விரிவான செய்திகள் உள்ளன.

பண்பாட்டுத் தொடர்ச்சி

சங்ககால வேலன் வெறியாட்டிற்கும், தற்கால கிராமப்புற வழிபாட்டு முறைகளுக்கும் நெருங்கிய தொடர்பு உண்டு.

• இன்று கிராமங்களில் குறிசொல்லும் ‘கோடாங்கி’ அல்லது சாமியாடிகள் கையில் உடுக்கை, பிரம்பு வைத்துக்கொண்டு குறிசொல்வதைப் போலவே வேலனும் செயல்பட்டுள்ளான்.
• ‘பாணி’, ‘கன்னம்’ போன்ற சங்கச் சொற்கள் பறை அல்லது உடுக்கையையே குறிக்கின்றன என்று பாடல்களின் உவமைகள் (வண்டு ஒலிப்பது, கோல் உடைந்து விழுவது) மூலம் அறியமுடிகிறது.
• கேரளாவில் நடைபெறும் ‘தெய்யம்’, கர்நாடகாவின் ‘பூதக் கோலா’ போன்ற வழிபாட்டு முறைகளும் வெறியாட்டின் வடிவங்களே ஆகும்.

வீரமும் காதலும் செறிந்த சங்கத் தமிழர்கள், தம் வாழ்வியலின் ஒரு பகுதியாகவே இறை வழிபாட்டைக் கொண்டிருந்தனர். தலைவியின் துயரைப் போக்க தாய் எடுக்கும் முயற்சியே வெறியாட்டு. இது ஒருபுறம் மூடநம்பிக்கையாகத் தோன்றினாலும், மறுபுறம் பண்டைய மருத்துவ முறையாகவும் (Psychotherapy), குலதெய்வ வழிபாட்டு முறையாகவும் இருந்துள்ளது. வேலன் வெறியாட்டுப் பாடல்கள் மூலம் பழந்தமிழரின் சடங்குகள், இசைக்கருவிகள் மற்றும் நம்பிக்கைகளைத் தெளிவாக அறிய முடிகிறது.

தமிழர்களின் வழிபாட்டு முறைகளில் ‘வெறியாட்டு’ என்பதும் ஒன்றாகும். இவ்வழிபாடு நடைபெறும் இடங்களிலெல்லாம் செந்நெல் பொரி சிதறிக் கிடக்கும்.

இதனை,
​”வேலன் புனைந்த வெறியயர் களந்தொறும்
செந்நெல் வான் பொரி சிதறி யன்ன”
​எனும் குறுந்தொகை அடிகள் (பாடல்: 80) உறுதிப்படுத்துகின்றன.

வெறியாடல் நிகழ்வில் செந்நெல்லில் செய்த அரிசி பொரி பயன்பட்டதை மேற்கண்ட பாடல் கூறுகிறது.

காந்தாரா படத்திலும் பஞ்சுரிலி தெய்வம் அணங்காக கதாநாயகனின் உடலில் வந்து சாமியாடும் போது, பொறியை ஒரு மூட்டையில் வந்து அவருக்கு உண்ண வைப்பார்கள். அதனை உண்டு மற்ற இடங்களில் அவர் விசிறி விடுவார். அந்த இடம் முழுக்க அரிசி பொரி சிதரிக் கிடக்கும்.

பூத கொல நிகழ்வும் தமிழகத்தில் நடைபெற்ற வேலன் வெறியாட்டு நிகழ்வு போலவே துளு பகுதியிலும் நடக்கும் நிகழ்வாகக் கருதலாம். சங்க இலக்கியம் தென்னகம் முழுவதும் பதிவு செய்யாத மற்ற திராவிட மொழி மக்களின் வாழ்வியல் கூறுகளையும் தன்னுள் பதிந்து வைத்திருக்கும் ஒரு வரலாற்றுப் பெட்டகம் ஆகும்.