“அறுவை” என்ற சொல்லின் தோற்றம் மற்றும் பொருள்
“அறு” என்ற வினைச்சொல்லில் இருந்து “அறுவை” என்ற சொல் உருவானது. இது துணியைக் குறிக்கும் ஒரு பொதுவான பெயராகும். துணியை அறுத்து, வெட்டி பயன்படுத்தியதால் இச்சொல் உருவானது. சங்க இலக்கியத்தில் கலிங்கத்திற்கு அடுத்த நிலையில் பயன்பட்டாலும், பிற இலக்கியங்களில் அது மிகக் குறைவாகவே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
கிழிந்த துணியைக் குறிக்க “கிழி” என்ற சொல்லும் பயன்படுத்தப்பட்டது. சங்க இலக்கியங்களில் அதிகம் பயன்படுத்தப்பட்டாலும், பிற திராவிட மொழிகளான கன்னடம், துளு, தெலுங்கு ஆகியவற்றிலும் இச்சொல் வெவ்வேறு பயன்பாடுகளில் காணப்படுகிறது. இந்தச் சொல் சிறந்த ஆடையாக உவமிக்கப்பட்டாலும், சில இடங்களில் சாதாரண ஆடையையும் குறிக்கிறது.
கன்னடத்தில் “அறுவை” துணியைக் குறிக்கும். துளு மற்றும் தெலுங்கு மொழிகளில் “அறுவை” பழைய துணியைக் குறிக்கப் பயன்படுகிறது.
கன்னடம் : ara, arave, arive, aruve (துணி)
துளு : arve (பழைய துணி)
தெலுங்கு : ara (பழுதடைந்த துணி)
அழகர்மலையில் கண்டெடுக்கப்பட்ட கி.மு. 2 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த தொல்தமிழ் (பிராமி) கல்வெட்டில் “அறுவை வணிகன்” என்ற சொல் இடம்பெற்றுள்ளது. இது தமிழகத்தின் பழமையான துணி வணிகத்திற்குச் சான்றாக அமைகிறது.
“வெண்பள்ளி” என்ற ஊரைச் சேர்ந்த ஒரு அறுவை வணிகர் பற்றிய குறிப்பும் இக்கல்வெட்டில் காணப்படுகிறது.
துணிகளின் வகைகள் மற்றும் பயன்பாடுகள்
சங்க இலக்கியங்கள், சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை போன்ற காவியங்கள் பருத்தி, கம்பளி, மற்றும் பட்டு ஆடைகள் பற்றிய செய்திகளைப் பதிவு செய்துள்ளன.
பாம்பின் தோல், புகை, பாலின் ஆவி போன்ற மென்மையான ஆடைகள் உற்பத்தி செய்யப்பட்டதாக சங்க நூல்கள் குறிப்பிடுகின்றன. சித்திர வேலைப்பாடுகளுடன் கூடிய ஆடைகளும் இருந்தன. பருத்தி விதைகளை நீக்கப் பயன்படும் கருவி பற்றி அகநானூறும், நற்றிணையும் விவரிக்கின்றன.
துணிகளுக்கு வண்ணம் தோய்க்கும் தொழில்நுட்பமும் பண்டைய தமிழகத்தில் இருந்தது. “நீலக் கச்சை” என்ற நீலநிற ஆடை புறநானூற்றில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
அரிக்கமேடு மற்றும் உறையூரில் அகழ்வாராய்ச்சியின் போது பெரிய அளவிலான சாயத் தொட்டிகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. இந்த “அறுவை” துணியானது தலைப்பாகையாக, நிலம் தொடும் உடையாக, மென்மையான படுக்கையாக, அல்லது போர்வையாகவும் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
அறுவை பல்வேறு விதமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது:
தலையில் கட்டும் துணி (அகம்.195)
நிலந்தோயும் அளவிற்கு உடை (பதிற்றுப்பத்து 34:3)
விரிந்த அறுவை மெல் லணை (நற்றிணை 40)
தூவெள்ளறுவை போர்வை (புறநானூறு 281)
துணி வணிகர்கள், நெசவாளர்கள் மற்றும் தையல்காரர்கள்
துணி வணிகர்கள் “அறுவை வணிகர்”, “சீலைச் செட்டி”, “கூறை வணிகர்” எனப் பல பெயர்களில் அழைக்கப்பட்டனர். சிலப்பதிகாரம், நறுமணம் மிக்க ஆடைகள் நிறைந்த “அறுவை வீதி”யைக் குறிப்பிடுகிறது. இது நெசவாளர்கள் மற்றும் வணிகர்கள் வாழ்ந்த தெருக்களைக் குறிக்கிறது. பெரியபுராணத்தில் நெசவாளர்கள் “அறுவையர் குலம்” என குறிப்பிடப்பட்டுள்ளனர்.
ஆடை தைப்போர் துன்னர், துன்னகாரர், துன்ன வினைஞர் என அழைக்கப்பட்டனர். பண்டைய ஓவியங்கள், சிற்பங்கள் மற்றும் இலக்கியங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள படைவீரர்கள், அரண்மனைப் பணியாளர்கள், யானைப்பாகர்கள், பாடகர், மற்றும் நடனமாடுவோர் போன்றோர் தைக்கப்பட்ட ஆடைகளை அணிந்திருந்தனர்.
அறுவை வீதி
சங்ககாலத்தில் துணி வணிகத்திற்கென தனித்தெரு “அறுவை வீதி” என அழைக்கப்பட்டது.
சிலப்பதிகாரம் அந்த வீதியில் அடுக்கி வைக்கப்பட்ட வண்ண ஆடைகளின் மணம் பரவிய காட்சியைப் பதிவு செய்கிறது:
“நூலினும் மயிரினும் நுழைநூல் பட்டினும் பால்வகை தெரியாப் பல்நூறு அடுக்கத்து நறுமடி செறிந்த அறுவை வீதியும்”
மதுரை அறுவை வணிகன் இளவேட்டனார்
மதுரையில் துணி வணிகம் செய்த ஒரு சங்ககாலப் புலவர் மதுரை அறுவை வணிகன் இளவேட்டனார் ஆவார். இவரின் இயற்பெயர் இளவேட்டனார். இவர் அகநானூறு, குறுந்தொகை, நற்றிணை, புறநானூறு, மற்றும் திருவள்ளுவமாலை ஆகிய நூல்களில் பாடல்களை இயற்றியுள்ளார். அவர் திருக்குறளையும், அதன் ஆசிரியர் திருவள்ளுவரையும் மிகவும் மதித்தார். திருக்குறளை “வாயுறை வாழ்த்து” எனப் புகழ்ந்துள்ளார்.
வணிக மையங்கள், ஏற்றுமதி மற்றும் வரி விதிப்பு
வரலாற்றுக்கு முந்தைய காலத்திலேயே தமிழகத்தில் துணிகள் இருந்ததற்கான சான்றுகள் வட ஆற்காடு மாவட்டத்திலுள்ள பையம்பள்ளி அகழ்வாராய்ச்சியில் கிடைத்துள்ளன. அங்கு நூற்கும் கருவி கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளது. அழகர்மலையில் கண்டெடுக்கப்பட்ட கி.மு. 2-ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த தொல்தமிழ் (பிராமி) கல்வெட்டில், “அறுவை வணிகன்” என்ற சொல் இடம்பெற்றுள்ளது. இது தமிழகத்தின் பழமையான துணி வணிகத்திற்குச் சான்றாக அமைகிறது. “வெண்பள்ளி” என்ற ஊரைச் சேர்ந்த ஒரு அறுவை வணிகர் பற்றிய குறிப்பும் இக்கல்வெட்டில் காணப்படுகிறது.
கொற்கை, காவிரிப்பூம்பட்டினம், மாமல்லபுரம், மயிலாப்பூர் போன்ற துறைமுகங்கள் வழியாகத் துணிகள் ஏற்றுமதியாயின. பட்டினப்பாலை, “தென்கடல் முத்தும் குணகடல் துகிரும்” என தென் கடலில் கிடைத்த முத்தும், கீழ்க்கடலில் உற்பத்தி செய்யப்பட்ட துணியும் ஏற்றுமதிக்குக் குவிந்திருந்ததைக் குறிப்பிடுகிறது.
சங்க காலத்தில் மிளகுக்கு அடுத்தபடியாக மேலைநாடுகளுக்கு ஏற்றுமதியான முக்கியமான பொருள் உயர்தர துணி வகைகளே என்று பெரிப்ளுஸ் நூல் குறிப்பிடுகிறது. ரோம் நாட்டைச் சேர்ந்த அரியன், மசூலிப்பட்டினத்திலிருந்து ரோம் நாட்டிற்கு ஏற்றுமதி செய்யப்பட்ட சாயமிட்ட துணியை “மசுலியா” எனப் பெயரிட்டுள்ளார். இந்தியத் துணிகளை வாங்க தங்கம் செலவாவதால் தங்கள் நாட்டின் வளம் குறைவதாகப் பிளினி புலம்பினார். தென் இந்தியாவில் கிடைத்த 1007 ரோமானிய நாணயங்களும் இதற்குச் சான்றாக உள்ளன. முதலாம் குலோத்துங்க சோழன் சுங்க வரிகளை நீக்கியதால், சுங்கம் தவிர்த்த சோழன் எனப் புகழப்பட்டான்.
பல்லவர் காலக் கல்வெட்டுகளில் (கி.பி. 9ஆம் நூற்றாண்டு) ‘அறுகை-வாணிகன் குமரன்’ என்ற பெயர் காணப்படுகிறது. இதன் பொருள், ‘துணி வணிகர் குமரன்’ என்பதாகும். இது துணி வணிகம் ஒரு குறிப்பிட்ட குடும்பம் அல்லது தனிநபரால் மேற்கொள்ளப்பட்டதைக் காட்டுகிறது.
பிற்காலப் பாண்டியர் கல்வெட்டுகளில் (கி.பி. 10ஆம் நூற்றாண்டு) “அறுவை-வணிகச் சேரி” என்ற குறிப்புகள் உள்ளன. இதன் பொருள், ‘துணி வணிகர்கள் வசித்த பகுதி’ என்பதாகும். அக்காலத்தில் துணி வணிகர்கள் ஒரே இடத்தில் குழுவாக வாழ்ந்தனர் என்பதை இது காட்டுகிறது. மேலும், பல வணிகர்கள் குழுவாக இணைந்து செயல்பட்டு, துணிகளை ஏற்றுமதி செய்திருக்கலாம். இதன்மூலம், துணி வணிகம் ஒரு தனிநபர் தொழிலாக மட்டுமில்லாமல், ஒரு சமூக குழுவாகவும் செயல்பட்டுள்ளது என்பது தெளிவாகிறது.
பண்டைய தமிழகம் உள்நாட்டு மற்றும் வெளிநாட்டு வணிகத்தில் மிகவும் செழிப்பாக இருந்தது. புறநானூறு, குட்டுவன் என்னும் சேர மன்னனின் துறைமுகமாகிய முசிறியில் தமிழகப் பண்டங்கள் அனைத்தும் நிறைந்திருந்ததைக் குறிப்பிடுகிறது. தமிழக வணிகர்கள் தரை வழியாகவும் கடல் வழியாகவும் வடஇந்திய நகரங்களுக்கும், பர்மா, கடாரம், சாவகம், இலங்கை போன்ற கடல் கடந்த நாடுகளுக்கும் சென்று வாணிபம் செய்துள்ளனர். அதேபோல் மெசபடோமியா, ஓமன், பாரசீகம் போன்ற அயல்நாட்டு வணிகர்களும் தமிழகம் வந்து துணிகள், தானியங்கள் போன்றவற்றை வாங்கிச் சென்றுள்ளனர்.
வரலாற்றுக்கு முந்தைய காலத்திலேயே தமிழகத்தில் துணிகள் இருந்ததற்கான சான்றுகள் வட ஆற்காடு மாவட்டத்திலுள்ள பையம்பள்ளி அகழ்வாராய்ச்சியில் கிடைத்துள்ளன. அங்கு நூற்கும் கருவி கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளது. ஆதிச்சநல்லூர் மற்றும் நீலகிரி மலைப் பகுதிகளில் நடந்த அகழாய்வுகளில் ஆடை தொடர்பான எச்சங்கள் கிடைத்துள்ளன. சங்க காலத்தில், ஒவ்வொரு வணிக வகையினருக்கும் தனித்தனி வணிகச் சின்னங்கள் இருந்தன.
கி.பி. ஆறாம் நூற்றாண்டுக்குப் பிறகு தெலுங்கு மொழியில் நேரடியாக எழுதப்பட்ட கல்வெட்டுகள் கிடைப்பதால், அதன் மொழி நிலையைப் பற்றி நம்மால் உறுதியான கருத்துக்களை உருவாக்க முடிகிறது. ஆனால், அதற்கு முந்தைய காலத்தில் தெலுங்கு மொழியின் நிலை குறித்து, பிராகிருதம் மற்றும் சமஸ்கிருதக் கல்வெட்டுகளில் காணப்படும் சில தெலுங்குச் சொற்களைக் கொண்டு மட்டுமே நாம் அறிய முடிகிறது. இந்தச் சொற்கள் பெரும்பாலும் தெலுங்குப் பகுதியோடு தொடர்புடைய கிராமங்கள் மற்றும் நபர்களின் பெயர்களாக, கல்வெட்டின் பிராகிருத/சமஸ்கிருத வாசகங்களில் காணப்படுகின்றன. இந்தச் சொற்கள் வெளிப்படுத்தும் மொழி பண்புகள், பொதுவாக கி.பி. 6 முதல் 8ஆம் நூற்றாண்டுகளில் காணப்பட்ட பண்புகளைப் போலவே இருக்கின்றன.
பிராகிருதம் மற்றும் சமஸ்கிருதக் கல்வெட்டுகளில் காணப்படும் தெலுங்குச் சொற்கள் (கி.மு. 2ஆம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி. 6ஆம் நூற்றாண்டு வரை)
கி.மு. 200ஆம் ஆண்டு காலகட்டத்தைச் சேர்ந்த பிராகிருதக் கல்வெட்டுகளில், நெல்லூர் மாவட்டத்தில் உள்ள மலக்கொண்டா கல்வெட்டு (ARE. 531/1938) ஒரு குகை தானம் பற்றிப் பேசுகிறது. இந்தக் கல்வெட்டு, நந்த சேத்தியின் மகன் வீரி சேத்தி, அருவாஹிகுலத்தைச் சேர்ந்தவர் என்று குறிப்பிடுகிறது. பழங்காலத்தில், காஞ்சிபுரம் மற்றும் அதன் வடக்கே நெல்லூர் வரை உள்ள பகுதி “அருவா வடதலை” என்று அழைக்கப்பட்டது. கி.பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டில், டோலமி என்ற கிரேக்க வரலாற்றாசிரியர் இந்தப் பகுதியை “அருவர்னாய்” என்ற பழங்குடியினர் வாழ்ந்த இடமாகக் குறிப்பிடுகிறார். தெலுங்கு மக்கள் தமிழர்களை “அரவலு” என்று அழைப்பதற்கு இந்தச் சொல்லே காரணமாக இருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது.
கி.பி. ஆறாம் நூற்றாண்டுக்குப் பிறகு தெலுங்கு மொழியில் நேரடியாக எழுதப்பட்ட கல்வெட்டுகள் கிடைப்பதால், அதன் மொழி நிலையைப் பற்றி நம்மால் உறுதியான கருத்துக்களை உருவாக்க முடிகிறது. ஆனால், அதற்கு முந்தைய காலத்தில் தெலுங்கு மொழியின் நிலை குறித்து, பிராகிருதம் மற்றும் சமஸ்கிருதக் கல்வெட்டுகளில் காணப்படும் சில தெலுங்குச் சொற்களைக் கொண்டு மட்டுமே நாம் அறிய முடிகிறது. இந்தச் சொற்கள் பெரும்பாலும் தெலுங்குப் பகுதியோடு தொடர்புடைய கிராமங்கள் மற்றும் நபர்களின் பெயர்களாக, கல்வெட்டின் பிராகிருத/சமஸ்கிருத வாசகங்களில் காணப்படுகின்றன. இந்தச் சொற்கள் வெளிப்படுத்தும் மொழி பண்புகள், பொதுவாக கி.பி. 6 முதல் 8ஆம் நூற்றாண்டுகளில் காணப்பட்ட பண்புகளைப் போலவே இருக்கின்றன.
பிராகிருதம் மற்றும் சமஸ்கிருதக் கல்வெட்டுகளில் காணப்படும் தெலுங்குச் சொற்கள் (கி.மு. 2ஆம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி. 6ஆம் நூற்றாண்டு வரை)
கி.மு. 200ஆம் ஆண்டு காலகட்டத்தைச் சேர்ந்த பிராகிருதக் கல்வெட்டுகளில், நெல்லூர் மாவட்டத்தில் உள்ள மலக்கொண்டா கல்வெட்டு (ARE. 531/1938) ஒரு குகை தானம் பற்றிப் பேசுகிறது. இந்தக் கல்வெட்டு, நந்த சேத்தியின் மகன் விரி சேத்தி, அருவாஹிகுலத்தைச் சேர்ந்தவர் என்று குறிப்பிடுகிறது. பழங்காலத்தில், காஞ்சிபுரம் மற்றும் அதன் வடக்கே நெல்லூர் வரை உள்ள பகுதி “அருவா வடதலை” என்று அழைக்கப்பட்டது. கி.பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டில், டோலமி என்ற கிரேக்க வரலாற்றாசிரியர் இந்தப் பகுதியை “அருவர்னாய்” என்ற பழங்குடியினர் வாழ்ந்த இடமாகக் குறிப்பிடுகிறார். தெலுங்கு மக்கள் தமிழர்களை “அரவலு” என்று அழைப்பதற்கு இந்தச் சொல்லே காரணமாக இருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது.
ஆனால் இக்கல்வெட்டில் அறுவாஹி குலச (Aruvähi- kulasa) என வருகிறது. இது அமராவதியில் உள்ள பௌத்த கோவிலுக்கு துணி வணிகரான, “அறுவை வணிகர்” செய்த கொடையாகவே கருத வேண்டியுள்ளது. அறுவை வணிக குலத்தை சேர்ந்தவர் அளித்த கொடையே அது என்பது எனது தனிப்பட்ட முடிவாக உள்ளது.
அருவாஹிச குல = அறுவை வணிகக் குல.
நெல்லூர், மாலக்கொண்டாவில் உள்ள தென்பிராமி கல்வெட்டுகளுடன் கூடிய குகை
கி.மு. 3-ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த ஒரு பிராகிருதக் கல்வெட்டு நெல்லூர் மாவட்டத்தில் உள்ள கந்துகூர் தாலுகாவில் உள்ள மாலக்கொண்டா மலையில் கண்டெடுக்கப்பட்டது. இது ஒரு பாறையின் முகப்பில் செதுக்கப்பட்டுள்ளது. சற்று சேதமடைந்த இந்தக் கல்வெட்டு, அருவாஹி-குலத்தைச் சேர்ந்த நந்த சேத்தியின் மகன் சிறி வீரி-சேத்தி என்பவர் ஒரு குகையை தானமாக வழங்கியதைக் குறிப்பிடுகிறது. இந்தக் கல்வெட்டு செதுக்கப்பட்ட குகை, தற்போது பார்வதி குகை என்று அழைக்கப்படுகிறது.
வீரி-சேத்தி, இந்த குகையின் சுவர்களை மென்மையாக்கி, மழைநீரை திசைதிருப்ப விளிம்புகளைச் செதுக்கி, அதைத் துறவிகள் தங்குவதற்கு ஏற்ற இடமாக மாற்றியுள்ளார். இத்தகைய குகைகள், மதுரை, இராமநாதபுரம், மற்றும் திருநெல்வேலி மாவட்டங்களில் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன. இங்கு, பாறைகளில் செதுக்கப்பட்ட படுக்கைகள் மற்றும் தலையணைகள், மழைக்காலத்தின் நான்கு மாதங்களுக்கு (சாதுர்மாஸ்யம்) துறவிகள் தங்குவதற்காக அமைக்கப்பட்டவை. நெல்லூர் மாவட்டத்தில், கி.மு. 3-ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கல்வெட்டுகளுடன் கூடிய இத்தகைய குகை கண்டெடுக்கப்பட்டது, தென்னிந்தியாவில் பௌத்தம் மற்றும் சமண மதங்களின் வரலாற்றை ஆராயும் மாணவர்களுக்கு மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது.
அதே மலையில், இக்குகைக்கு அருகில் நரசிம்மர் கோயிலாக மாற்றப்பட்ட மற்றொரு குகையும் உள்ளது. இங்கு முன் மண்டபம் கட்டப்பட்டிருப்பதால், இதுவும் துறவிகளின் இடமாக இருந்ததா அல்லது ஏதேனும் கல்வெட்டுகள் உள்ளதா என்பது பற்றி கண்டறிய முடியவில்லை. இதே மாவட்டத்தில், ராபூர் தாலுகாவில் உள்ள சைதாபுரம் அருகே சித்துலகொண்டா என்ற குன்றில், மழைநீர் விளிம்புகள் வெட்டப்பட்ட, ஆனால் கல்வெட்டுகளற்ற மற்றொரு குகையும் கண்டறியப்பட்டது. இங்குள்ள சிலைகள் சமண சமயத்தை சார்ந்தவை என்பது உறுதியாகிறது.
