பழந்தென்னகத்தில் அடிமைகள் ஒரு பொருளாதார நிர்பந்தமாக இருந்ததே ஒழிய சமூகக் கட்டாயமாக இருந்தது இல்லை. ஆண்டான் அடிமை என்பது பொருளாதார வீழ்ச்சியால் ஏற்பட்ட ஒன்றாக பெரும்பாலும் இருந்தன.

சில இடங்களில் தண்டனைக்காக பிராமணர் முதல் செட்டியார்கள் வரையிலான பெண்கள் கூட அடிமையாக விற்கப்பட்டனர்.

மத்திய காலத்தில், தென்னிந்தியாவில் அடிமைத்தனம் ஒரு சமூக அமைப்பாக நிலவியது. விஜயநகரப் பேரரசு காலத்தில் வாழ்ந்த பயணிகள் மற்றும் வரலாற்று ஆவணங்கள் இதை உறுதிப்படுத்துகின்றன. சட்ட வல்லுநரான விஜ்ஞானேஸ்வரர், தனது ‘மிதாக்ஷரா’ என்ற நூலில், 15 வகையான அடிமைகளையும், அவர்கள் விடுதலை பெறுவதற்கான வழிகளையும் பற்றி விரிவாகப் பேசியுள்ளார். இருப்பினும், அவருடைய கோட்பாடுகள் எந்த அளவுக்கு நடைமுறையில் இருந்தன என்பதைப் பார்ப்பது சுவாரசியமானது.

கிடைக்கப்பெற்ற கல்வெட்டு மற்றும் பழமையான ஆவணங்களின் ஆதாரங்களின்படி, மத்திய காலத்தில் பல்வேறு வகைகளில் அடிமைகள் இருந்தனர்.

1. பிறப்பால் அடிமை: ஒரு குடும்பம் அடிமையாக இருந்தால், அவர்களின் சந்ததியினரும் அடிமைகளாகவே கருதப்பட்டனர். கல்வெட்டுகளில், “மரணன்-உள்ளிட்டர்” என்ற குடும்பம் இறைவனுக்கு அடிமையாகக் கொடுக்கப்பட்டதாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. அவர்களின் சந்ததியினரும் அடிமைகளாகவே இருப்பார்கள்.

2. விலைக்கு வாங்கப்பட்ட அடிமை: கோயில்கள் தனிநபர்களை விலைக்கு வாங்கி அடிமைகளாக வைத்திருந்தன. ஒரு கல்வெட்டில், ஒரு சிற்பி, அவருடைய மனைவி, மற்றும் நான்கு மகன்கள் ஒரு மடத்திற்கு அடிமைகளாக விற்கப்பட்டதாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

3. பரிசாகப் பெறப்பட்ட அடிமை: ஒருவரால் பரிசாகக் கொடுக்கப்பட்ட அடிமைகள்.

4. பரம்பரை அடிமை: பரம்பரை பரம்பரையாக ஒரு குடும்பத்திற்குச் சொந்தமான அடிமைகள்.

5. பஞ்ச காலத்தில் கிடைத்த அடிமை: பஞ்சம் அல்லது வறுமை காரணமாக ஒருவருக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தால், அந்த நபர் அடிமையாக இருக்கலாம்.

6. கடனுக்காக அடிமை: கடன் தீர்க்க முடியாதவர்கள், தங்கள் கடனாளிகளுக்கு அடிமையாக இருந்தனர்.

7. போர்க் கைதி அடிமை: போரில் தோற்றவர்கள் அல்லது பிடிபட்டவர்கள் அடிமைகளாக விற்கப்பட்டனர்.

8. தன்னைத்தானே விற்றுக்கொண்ட அடிமை: கடும் வறுமை காரணமாக, ஒருவர் தன்னைத்தானே அடிமையாக விற்றுக் கொள்வதும் வழக்கத்தில் இருந்தது. ஒரு கல்வெட்டின்படி, ஒரு வேளாளன் கடுமையான பஞ்சத்தின் காரணமாக, தன் இரண்டு மகள்களையும் சேர்த்து ஒரு கோயிலுக்கு அடிமையாக விற்று, கோயிலிடம் இருந்து 110 காசுகளைப் பெற்றான்.

இந்த எட்டு வகைகள் மட்டுமின்றி, வேறு சில வகையான அடிமைகளும் இருந்தனர். உதாரணமாக, ஒழுக்கக்கேடு எனக் குற்றம் சாட்டப்பட்ட பெண்கள், ‘சர்க்கார் மனைவிகள்’ என அழைக்கப்பட்டு, ஏலத்தில் விற்கப்பட்டனர். கேரளாவில், எந்த வேலையும் இல்லாத இளைஞர்கள், அரசால் பிடிக்கப்பட்டு அடிமைகளாக விற்கப்பட்டனர்.

சர்க்கார் மனைவியர்

அக்காலத்தில், ஒழுக்கக்கேடு எனக் குற்றம் சாட்டப்பட்ட பெண்களுக்கு வெவ்வேறு விதமான தண்டனைகள் வழங்கப்பட்டன. பிராமண மற்றும் கோமட்டி சமூகத்தைச் சேர்ந்த பெண்கள் விற்கப்படவில்லை; மாறாக, அவர்கள் தங்கள் சாதியில் இருந்து விலக்கப்பட்டு, கையில் சூடு போட்டு விபச்சாரிகள் என முத்திரை குத்தப்பட்டனர். அவர்கள் தங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் ஒரு குறிப்பிட்ட தொகையை இஜார்தார் (குத்தகைக்காரர்) என்பவருக்கு ஆண்டுதோறும் செலுத்த வேண்டியிருந்தது. அவர்கள் இறந்த பிறகு, அவர்களின் சொத்துக்கள் அனைத்தும் இஜார்தாருக்குச் சொந்தமாகின.

ஆனால், பிற இந்து சமூகத்தைச் சேர்ந்த பெண்கள் எந்தவித இரக்கமும் இன்றி இஜார்தாரால் விற்கப்பட்டனர். இருப்பினும், அவர்களின் உறவினர்கள் முன்வந்து இஜார்தாரின் கோரிக்கையை நிறைவேற்றினால், அவர்கள் விற்பனையில் இருந்து காப்பாற்றப்பட்டனர்.

இந்த அடிமை விற்பனை ரகசியமாகவோ, மறைவான இடங்களிலோ நடக்கவில்லை. பெங்களூரு போன்ற பெரிய நகரங்களிலேயே, ஐரோப்பியர்களின் கண்களுக்கு எதிரிலேயே இந்தத் துயரமான நிகழ்வுகள் நடந்தன. இந்த துரதிர்ஷ்டவசமான பெண்களை தங்க வைக்க ஒரு பெரிய கட்டிடம் கூட ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது. 1833 ஜூலை மாதத்தில், இந்த அருவருப்பான வணிகத்தை ஒழிக்க வேண்டும் என்று ஆணையர்கள் ஒரு பிரகடனத்தை வெளியிட்ட பிறகே இந்த கொடுமை முடிவுக்கு வந்தது.

1235 ஆம் ஆண்டின் ஒரு கல்வெட்டு, ஒரு கோயிலுக்குச் சொந்தமான 100-க்கும் மேற்பட்ட ஆண் மற்றும் பெண் அடிமைகளின் பட்டியலைத் தருகிறது. இந்த அடிமைகள், மூன்றாம் குலோத்துங்க சோழனின் 9 மற்றும் 10 ஆம் ஆட்சி ஆண்டுகளில் (1187-1188) அரசனின் ஆணைப்படியும், தனிநபர்களின் அன்பளிப்பு மற்றும் விற்பனை மூலமாகவும் கோயிலுக்குச் சொந்தமானவர்கள்.

வெளிநாட்டு அடிமைகள்

தென்னிந்தியாவில் உள்நாட்டு அடிமைகள் மட்டுமின்றி, வெளிநாடுகளில் இருந்து இறக்குமதி செய்யப்பட்ட அடிமைகளும் இருந்தனர். குறிப்பாக, இஸ்லாமியப் படையெடுப்புகளுக்குப் பிறகு, இந்த வழக்கம் அதிகரித்தது. உதாரணமாக, 1471-ல் யூசுப் என்ற மந்திரி, சர்காசியா, ஜார்ஜியா மற்றும் அபிசீனியா ஆகிய நாடுகளில் இருந்து அடிமைகளைத் தன் மன்னனுக்குப் பரிசாகக் கொடுத்தார். இவர்களில் பலர் திறமையான பாடகர்களாகவும், இசைக் கலைஞர்களாகவும் இருந்தனர்.

அடிமை வணிகம்

கேரளா மற்றும் கிழக்குக் கடற்கரைக்கு இடையே அடிமை வணிகம் நடந்ததற்கான சான்றுகளும் உள்ளன. பஞ்சம் ஏற்படும் காலங்களில், மக்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை நான்கோ அல்லது ஐந்தோ பணம் கொடுத்து விற்பனை செய்ததாகப் பயணி பார்போசா குறிப்பிடுகிறார்.

தேவரடியார்கள்

தென்னிந்தியாவின் அடிமைத்தனம் பற்றிப் பேசும்போது, **தேவரடியார்கள்** பற்றி விரிவாகப் பேச வேண்டும். கோயில்கள் பல வழிகளில் அடிமைகளைப் பெற்றன:

விலை கொடுத்து வாங்குவது: கோயில்கள் நேரடியாக அடிமைகளை விலைக்கு வாங்கின.

தன்னையே அர்ப்பணித்தல்: சில குடும்பங்கள் தங்கள் பிள்ளைகளைத் தாங்களாகவே கோயில் சேவைக்காக அர்ப்பணித்தனர்.

பரிசு: தனிநபர்கள் அடிமைகளை கோயிலுக்குப் பரிசாகவும் வழங்கினர்.

பயணியான மார்க்கோ போலோ, கோயில்களில் இளம் பெண்கள் சிலை முன்பு நடனமாடி, பாடி சேவை செய்வதை விவரித்துள்ளார். இந்த பெண்கள், தங்களின் கணவனை இழந்த இளம் விதவைகளாகவோ அல்லது தாங்களாகவே கோயில் சேவைக்கு வந்தவர்களாகவோ இருக்கலாம்.

1235 ஆம் ஆண்டின் ஒரு கல்வெட்டு, ஒரு கோயிலுக்குச் சொந்தமான 100-க்கும் மேற்பட்ட ஆண் மற்றும் பெண் அடிமைகளின் பட்டியலைத் தருகிறது. இந்த அடிமைகள் சில சமயங்களில் சூலம் அல்லது மற்ற அடையாளங்களால் குறிக்கப்பட்டனர். இது, அவர்கள் மன்னரின் அடிமைகளில் இருந்து வேறுபடுத்திக் காட்ட உதவுகிறது.

தேவரடியார்களின் முக்கியப் பணி, கோயிலின் சடங்குகள், விழாக்கள், சுத்தம் செய்தல், நெல் குத்துதல், ஆடை துவைத்தல் போன்ற பல்வேறு வேலைகளைச் செய்வது. இந்த வேலைகள் மூலம் அவர்கள் கோயிலை நம்பி வாழ்ந்தனர். சில சமயங்களில், அவர்கள் கோயிலுக்கு அர்ப்பணிக்கப்படும்போது, அவர்களின் பராமரிப்பிற்காக நிலம் அல்லது வீடும் வழங்கப்பட்டது.

பொருளாதார நிலை

பொருளாதார ரீதியாகப் பார்த்தால், தேவரடியார்கள் முழுமையாகக் கோயிலைச் சார்ந்தே இருந்தனர். அவர்கள் சுதந்திரமானவர்கள் அல்ல. அவர்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட வேலைகளைச் செய்ய வேண்டியது அவர்களின் கடமையாக இருந்தது. வேலையில் இருந்து தப்பி ஓடினால், கோயில் அதிகாரிகள் அவர்களைத் தண்டித்து மீண்டும் சேவைக்கு அழைத்து வர அதிகாரம் பெற்றிருந்தனர்.

இதை தெய்வீக சேவை என்ற கண்ணோட்டத்தில் சிலர் பார்க்க முற்பட்டாலும், வெளிநாட்டுப் பயணியான பார்போசா கூறுவதுபோல, சில பெண்கள் தங்கள் உடல் மூலமும் பணம் ஈட்டித் தந்திருக்கலாம். எனவே, அவர்களின் நிலை அடிமைகளின் நிலைக்கு ஒத்ததாகவே இருந்திருக்கிறது. இது குறித்து இன்னும் ஆய்வு செய்ய வேண்டிய தேவை இருக்கிறது.

இந்நூல் எங்களிடம் (Heritager.in The Cultural Store) விற்பனைக்கு உள்ளது. பின்னூட்டம் காண்க

வேண்டுவோர் WhatsApp இல் செய்தி அனுப்புக: 097860 68908

Link: https://heritager.in/product/economic-conditions-in-southern-indian-1000-1500-a-d-volume-12-a-appadorai/