கவறைச் செட்டி

எழுநூற்றுவர் யார் என்று விளக்கும் கல்வெட்டு

திருவிடைமருதூரில் அமைந்துள்ள வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க மகாலிங்கேஸ்வரர் கோயிலில் கண்டெடுக்கப்பட்ட பத்தாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த ஒரு கல்வெட்டு, சோழர் காலத்தின் கலை, சமூகம், மற்றும் வணிக நடைமுறைகள் குறித்த அரிய தகவல்களைத் தருகிறது. கல்வெட்டின் தொடக்கம் சிதைந்திருப்பதால், எந்த மன்னரின் ஆட்சிக்காலத்தில் இது பொறிக்கப்பட்டது என்பதைக் கண்டறிய முடியவில்லை. எனினும், இந்தக் கல்வெட்டு, கோயிலுக்கு ஆடல்விடங்கர் என்ற நடராஜப் பெருமானின் செப்புத் திருமேனிக்கு அணிகலன்கள் அளித்த நிகழ்வை முதன்மையாகப் பதிவு செய்கிறது.

கல்வெட்டின்படி, ஸ்ரீ காரியம் இங்கணாட்டுப் பல்லவரையர் என்பவர், திருவிடைமருதூர் கோயிலுக்கு ஆடல்விடங்கப் பெருமானின் திருமேனியைப் பிரதிஷ்டை செய்து, பல தங்க நகைகளையும் அர்ச்சித்துள்ளார். ‘ஸ்ரீ காரியம்’ என்பது அக்காலத்தில் அரசப் பணிகளில் உயர் பதவியைக் குறிக்கும் சொல். இங்கணாட்டுப் பல்லவரையர், கோயிலின் வளர்ச்சிக்கும், இறைவனின் அழகுக்கும் பெரும் பங்காற்றியது இந்தக் கல்வெட்டால் தெளிவாகிறது.

குளப்பணிக்கு நிதி அளித்த கவறை வணிகர் திருநாவுக்கரையன்

பத்தாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த இதே கல்வெட்டில், திருநாரணச்சேரி எனும் ஊரைச் சேர்ந்த மாசாத்தநூரான திருப்பாதாள கவறைச்செட்டி திருநாவுக்கரையன் என்ற வணிகர் குறித்த முக்கியமான தகவல் உள்ளது. இவர் கோயில் குளத்தைப் புதுப்பிக்க (குளங்கல்ல) நிதி அளித்திருப்பதாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. திருநாவுக்கரசர் என்ற பக்திப் பெயர் கொண்ட இவர், தனது வணிக வருமானத்தில் ஒரு பகுதியை, கோயில் திருப்பண்டாரத்தில் பொற்காசுகளாக வைத்துள்ளார். இந்தக் காசுகளிலிருந்து கிடைக்கும் வட்டி வருமானம், கோயில் குளங்களைச் சீரமைக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

தமிழகத்தின் பல கல்வெட்டுகளிலும் வணிகர்கள் கோயில் குளங்களை அமைப்பதும், பராமரிப்பதும் குறித்த செய்திகள் காணப்படுகின்றன. தங்களுக்குக் கிடைக்கும் வருமானத்தில் நீர்நிலைகளை அமைப்பதை அறமாகக் கருதிய அக்கால வணிகர்களின் சமூகப் பொறுப்பு இதற்குச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. இவர் இருந்த ஊர் சிலப்பதிகாரம் குறிப்பிடும் மாசாத்துவான் என்ற பெயரைத் தாங்கிய ஊராகும்.

இந்தக் கல்வெட்டு, சோழர் காலக் கோயில்கள் வெறும் வழிபாட்டுத் தலங்கள் மட்டுமல்லாமல், சமூகத்தின் பல்வேறு பிரிவினர் ஒன்றிணைந்து செயல்படும் மையங்களாகவும், கலை, வணிகம், சமூக சேவை ஆகியவற்றை ஒருங்கிணைக்கும் இடங்களாகவும் திகழ்ந்ததை உறுதிப்படுத்துகிறது. இத்தகைய கல்வெட்டுகள், நம் பண்டைய வரலாற்றின் செழுமையைப் புரிந்துகொள்ள ஆதாரங்களாகத் திகழ்கின்றன.
மேலும், வணிகம் பொருட்டு செயல்படும் வணிகக் குழுக்கள் ஊர்களில் தங்காது தனியே தாவளம் அமைத்து தங்குவர். அவ்வாறு இருக்கும் போது, வணிகம் பொருட்டு எங்கெல்லாம் இவர்கள் பயணிப்பார்களோ அங்கெல்லாம் நீர்நிலைகளை, வாவிகளை, கிணறுகளை ஏற்படுத்தும் வழக்கத்தைக் கொண்டுள்ளனர்
மேலும், ஐநூற்றுவ வளஞ்சியர் பிரிவைச் சேர்ந்த கவறைகள் செட்டிகள் என்றே சோழர் காலத்தில் அழைக்கப்பட்டுள்ளனர். இவர்கள் தங்கிய ஊர் மாசாத்தநூர் என மாசாத்தனோடு தொடர்புடையது. மாசாத்துவான் என்போர் சங்க இலக்கியத்தில், வணிகம் பொருட்டு, சரக்குகளை கள்வர்கள் கவராமல் காவலர் துணைக் கொண்டு எடுத்துச் செல்லும் ஏற்றுமதி இறக்குமதி வணிகக் குழு வாகும். இதனையே இவர்கள் கடல் வணிகத்தில் செய்தால் மானாய்க்கன் எனப்படுவர்.
தென்னக கல்வெட்டுகளில் ஒரே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த தந்தை மானாய்ககனாகவும், மகன் மாசாத்துவானகவும் இருந்துள்ளனர். தரைவழியில்யில் வந்த பொருளை கடலின் வழியில் அனுப்பி வைக்கும் வணிகத் தொழியில் செய்த இவர்கள் வணிகம், போர்ப்படை பயிற்சிக் கொண்ட குழுவினர். மேலும் மாசாத்துவானாக இருந்த ஒருவன், பின்னாளில் மானாய்க்கனாக மாற்றம் அடைந்துள்ளனர். இந்த தொழில் முறை சோழர் காலத்தில் “கடத்து வளஞ்சியம்” என அழைக்கப்பட்டது. இவ்வாறு வளஞ்சியம் செல்லும் போது கள்வர்களோடு சண்டையிட்ட இறந்த “வலங்கை உய்யகொண்டான் கவறை விடங்கன்” பற்றிய குறிப்புகள் கல்வெட்டுகளில் வருகின்றன. வணிகக் கல்வெட்டுகளில் கவரைகளுக்கும் எட்டி, சாத்தன் என்ற பெயர்களும் இடம் பெறுகின்றன. சங்க காலத்தில் சாத்து வணிகர்கள் செய்து வந்த ஏறு சாத்து, இறங்குச் சாத்து தொடர்ச்சியாக இவர்கள் செயல்பட்டிருக்க வாய்ப்புள்ளது.
தங்களது வருமானத்தில் ஒரு பகுதியை அறப்பணிகள் செய்ய என்றே தனியே கணக்கு எழுதி எடுத்து வைக்கும் மேலான வழக்கம் அனைத்து தமிழக வணிகர்களிடமும் இருந்துள்ளது. இந்த அறப் பண்பே வணிகத்தை தமிழகத்தில் மேன்மை அடையச் செய்துள்ளது.

1 -ன் கழஞ்செய் மூன்று மஞ்சாடியுங் குன்றியும் வளையில் ஒன்றினால் பொன் நாற்கழஞ்சும் பொற்பூ ஒன்று பொன் கழஞ்செய்காலும்……விய் செய்த பொன் இருபத்து இருகழஞ்செய் எட்டு மஞ்சாடியுங் குன்றியும் மெற்படி ஸ்ரீகாயஃமாராய்கின்ற இங்கணாட்டுப்பல்லவரையர் தாமெய் திருமெனிய் அட்டுவித்த திருவிடைமருதில் ஆடல்விடங்கதெவர்க்கு ஆபரணஞ்

2 செ[ய்*]தும்

திருவிடைமருதில்

திருநா[ர*]ணச்செரி……மாசாத்தநூரான

என்று

திருப்பாதாள கவறைசெட்டிய் திருநாவுக்கரையன் குளங்கல்ல [ந]டந்து பண்டார[த்*]து வைய்(ச்*]ச பொன் ரு மாலைக்கு உடலாக கொண்[டு] திரைமுர் ெெஜெயார் ௩ா-வரும் நகரத்தார் சா-வருமாய் எஈ-வன் என்று மாலைய் பெர் இட்டு இப் பொன்னுக்கு தலைமாறு இவர் களும் ஊதஜனங்களும் குளங்கல்லின தலைமாறு இப்பொன்று

3 …ஊக்த ஜநங்கள் சிற்பு இட்டு எறின சி[ற்பு]. நூற்று[அய்ம்]பத்து எழும் இம்மாலையில் எறின கல்லுக்கு இட்ட காசு ஆறும் மாலைய் செய்த இரு முடி சொழப்பெருந்த[ட்டா]நுக்கும் கண்ணியான பொற்கொயில் பெருந் தட்டாநுக்குமாக இட்ட காசு எழும் ஆக காசு பதின்மூன்றிநுக்கு உடல் திருவிடைமருதுடையார் பண்டாரத்துக் கொண்ட காசு ௫-ம் மூக்த

ஜநங்கள் சிற்பு இட்ட காசு அ-ம் இம்மா[லை*]ய் செய்த மெற்படி தட் டார்[க்*]கெய் திருவிடைமருதுடையார் பண்டாரத்துக் குடுத்த நெ[ல்*]லு …த்துமுக்கலம் ங இம்மாலை செய்தது இது பநாஹௌராக்ஷெ[ll*]

எழுநூற்றுவன் யார்?

கல்வெட்டில் மற்றொரு குறிப்பிடத்தக்கச் செய்தி, திருமூரைச் சேர்ந்த 300 சபை உறுப்பினர்களும், 400 நகரத்தார்களும் (வணிகக் குழுவினர்) இணைந்து ஆடல்விடங்கப் பெருமானுக்கு ஒரு பொன் மாலையை அளித்ததாகும். இந்த மாலைக்கு “எழுநூற்றுவன்” என்று பெயரிடப்பட்டுள்ளது. இதன்மூலம், ‘எழுநூற்றுவர்’ என்பது இந்த 300 சபையோரையும் 400 நகரத்தார்களையும் உள்ளடக்கிய ஒரு கூட்டுக் குழு என்பதையும், இவர்கள் கோயிலின் வளர்ச்சிக்குக் கூட்டாகப் பங்களித்ததையும் அறிய முடிகிறது. இத்தகைய கூட்டு முயற்சிகள், சமூகத்தில் நிலவிய ஒருங்கிணைப்பையும், கோயில்கள் சமூக மையங்களாகச் செயல்பட்ட விதத்தையும் காட்டுகிறது.

கல்வெட்டின் இறுதியில், மாலையைச் செய்த இருமுடிச் சோழப் பெருந்தட்டான் மற்றும் கண்ணியான பொற்கோயில் பெருந்தட்டான் ஆகிய பொற்கொல்லர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட கூலியும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இது, அக்காலத்தில் பொற்கொல்லர்களின் முக்கியத்துவத்தையும், அவர்களின் கலைத்திறனும் மதிப்பிடப்பட்ட விதத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது.

இந்தக் கல்வெட்டு, சோழர் காலக் கோயில்கள் வெறும் வழிபாட்டுத் தலங்கள் மட்டுமல்லாமல், சமூகத்தின் பல்வேறு பிரிவினர் ஒன்றிணைந்து செயல்படும் மையங்களாகவும், கலை, வணிகம், சமூக சேவை ஆகியவற்றை ஒருங்கிணைக்கும் இடங்களாகவும் திகழ்ந்ததை உறுதிப்படுத்துகிறது. இத்தகைய கல்வெட்டுகள், நம் பண்டைய வரலாற்றின் செழுமையைப் புரிந்துகொள்ள ஆதாரங்களாகத் திகழ்கின்றன.

எழுநூற்றுவர் என்போர் ஊர் சபையோர் 300 + நகரத்தார் 400 இணைந்த அமைப்பே எழுநூற்றுவர் என்பது ஆகும்.

South Indian Inscriptions Vol.23 A. R. No. 211 of 1907
Tiruvidaimarudur, Kumbhakonam Taluk, Tanjavur District
Mahalingasvami temple—on the same wall