வண்ணக் காலணிகள் தயாரிக்கும் ரசாயன அறிவியலை அறிந்திருந்த தோல் பொருட்கள் செய்வோர்

கிருஷ்ணதேவராயர் எழுதிய ஆமுக்தமால்யதாவில், மால தாசரி என்ற வைணவ பக்தர், தோல் சட்டையை (தோல்குபுசம்பு) அணிந்திருந்ததாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. அய்யலராஜு நாராயணமத்யா எழுதிய தெலுங்குப் படைப்பான ஹம்சவிம்சதி, ஒரு மேய்ப்பர் அணிந்த தோல் சட்டை (தொலுக்குல்லாயி) பற்றிக் கூறுகிறது. டோமிங்கோ பாய்ஸ் என்ற போர்ச்சுகீசியப் பயணி, குதிரை வீரர்கள் உறுதியான தோல் அடுக்குகளால் செய்யப்பட்ட உடைகளை அணிந்திருந்ததாகக் குறிப்பிட்டுள்ளார். இத்தகைய ஆடைகள் தற்போது வழக்கத்தில் இல்லை. அதிக விலையுள்ள தோல் ஜாக்கெட்டுகள் மட்டுமே சந்தையில் கிடைக்கின்றன. அவை சாதாரண மக்களின் வாங்கும் திறனுக்கு அப்பாற்பட்டவை.

தோல் புட்டிகள், பைகள் மற்றும் பானைகள்

இடைக்கால மற்றும் நவீன காலத்தின் ஆரம்ப காலகட்டத்தில், பயணத்தின்போது தண்ணீர் எடுத்துச்செல்லும் தோல் புட்டிகள் மற்றும் திரவங்களை வைக்கும் தோல் பைகள் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. ஆமுக்தமால்யதாவில், பன்னீர் தெளிக்க பயன்படும் தோல் உறை (நன்னிருதித்தி) மற்றும் மால தாசரி தன் தோளில் சுமந்து செல்லும் தோல் தண்ணீர் புட்டி (தோல்தித்தி) பற்றிய குறிப்புகள் உள்ளன. 17ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் மசூலிப்பட்டணம் மற்றும் கோல்கொண்டாவுக்குச் சென்ற ஸ்பானிய மிஷனரி நவரெட்டே, கோல்கொண்டாவில் ஒரு தோல் புட்டியை வாங்கினார். வெப்பமான பகுதிகளில் அது மிகவும் பயனுள்ளதாக இருந்ததாகவும், அதில் ஊற்றப்பட்ட தண்ணீர் சில மணிநேரங்களில் மிகவும் குளிர்ச்சியாக மாறியதாகவும் அவர் குறிப்பிட்டார்.

கி.பி. 1535இல் தென்னிந்தியாவுக்கு வந்த போர்ச்சுகீசிய பயணி ஃபெர்னாவோ நூனிஸ், விஜயநகரப் படைகள் நகரும்போது, பத்தாயிரம் முதல் பன்னீராயிரம் வீரர்கள் தோல்பைகளில் தண்ணீர் கொண்டு சென்றதாகக் குறிப்பிட்டுள்ளார். 17ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், அபே கேரே மற்றும் டவெர்னியர் ஆகியோர், குதிரைகள் மற்றும் மாடுகள் மீது தோல் பைகள் மற்றும் புட்டிகளில் கள்ளு எடுத்துச்செல்லப்பட்டதைக் கண்டனர். பண்டைய காலத்தில், எண்ணெய், நெய் போன்றவற்றை சேமித்து வைப்பதற்கான ஒரே வழி தோல் பைகள் மட்டுமே. இவை திரவங்களுக்கு சிறந்த குளிர்சாதனப் பெட்டிகளாகச் செயல்பட்டன. தோல் பைகளில் சேமிக்கப்பட்ட பொருட்கள் அவற்றின் தரத்தை இழக்காமல் நீண்ட காலம் கெடாமல் இருந்தன.

1904ஆம் ஆண்டில், சாட்டெர்டன், அப்போதைய மதராஸ் மாகாணத்தில் எண்ணெய் மற்றும் நெய் வைப்பதற்குப் பயன்படுத்தப்பட்ட தோல் பானைகள் பரவலாக இருந்தன என்றும், அவை நீண்ட காலம் உழைப்பவை என்றும் குறிப்பிட்டார். இந்த பானைகள் கோள வடிவத்திலும், ஒரு மர அடைப்பால் மூடப்பட்டதாகவும் இருந்தன. ஆனால், மண்ணெண்ணெய் டின் போன்றவற்றில் சேமிப்பது மலிவாகவும், வசதியாகவும் இருந்ததால், தோல் பாத்திரங்களின் பயன்பாடு குறைந்து வந்தது. சாட்டெர்டன் கணித்தது போலவே, காலப்போக்கில் இந்த தோல் பாட்டில்கள், பைகள் மற்றும் பானைகள் வழக்கத்திலிருந்து நீங்கி, டின், ரப்பர் மற்றும் பிளாஸ்டிக்கால் மாற்றியமைக்கப்பட்டன.

தோல் காலணிகள்

மனிதர்கள் காலங்காலமாகப் பயன்படுத்தும் காலணிகள் பற்றிய குறிப்புகள், 12ஆம் நூற்றாண்டு முதல் தெலுங்கு இலக்கிய மூலங்களிலும் பயணக் குறிப்புகளிலும் காணப்படுகின்றன. பசவபுராணத்தில் ஒரு கதையில், சுவபச்சையா என்ற தோல் தொழிலாளி, ஒரு பிராமணன் பார்ப்பதால் தனது இறைச்சி சமையல் பாத்திரம் தீட்டுப்பட்டுவிடும் என்ற நம்பிக்கையில், அதை ஒரு செருப்பைக் கொண்டு மூடியதாகக் கூறப்படுகிறது. 15ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த தெலுங்கு நூல் கிரிதாபிராமம், அதிக செல்வாக்குள்ளவர்கள் அணியும் ‘கிரிரு செப்புலு’ (நடைக்கு இசை கொடுக்கும் தோல் செருப்புகள்) பற்றிக் குறிப்பிடுகிறது.

விஜயநகரப் பேரரசர் கிருஷ்ணதேவராயர் எழுதிய ஆமுக்தமால்யதாவில், ஒரு பிராமணர் தீண்டத்தகாதவர் வசிக்கும் கிராமத்திற்குச் சென்று ஒரு ஜோடி புதிய தோல் காலணிகளை (மலகா) வாங்கி, அதில் எண்ணெய் பூசி தங்கேடு இலைகளைக் கட்டியதாகக் கூறப்படுகிறது. தோல் வேலைகளில் தங்கேடுவின் முக்கியத்துவத்தைக் குறிப்பிடும் முதல் தெலுங்கு இலக்கிய நூல் ஆமுக்தமால்யதாவாக இருக்கலாம். இது போன்ற பல வகையான தோல் காலணிகள் இடைக்கால தெலுங்கு இலக்கிய மூலங்களில் காணப்படுகின்றன. ‘மேட்லு’ என்பது பல தோல் அடுக்குகளைக் கொண்ட குதிகால் பகுதி கொண்ட செருப்புகளாகவும், ‘கோடுகபவுலு’ (குடை செருப்பு) காலணிகள் வெயிலிலிருந்து கால்களைப் பாதுகாக்கவும் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம்.

‘ஒர்ரசுலு’ (நாட்டுப்புற காலணி) மற்றும் ‘ஏகவர செப்புலு’ (ஒற்றைத் தோல் காலணி) இரண்டும் நடக்கும்போது சத்தம் எழுப்பாததால், திருடர்களால் விரும்பப்பட்டன. அய்யலராஜு நாராயணமத்யா எழுதிய ஹம்சவிம்சதி, ஒரு மேய்ப்பர் அணிந்த தோல் காலணிகள் பற்றிக் குறிப்பிடுகிறது. 15ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் தென்னிந்தியாவிற்கு வந்த இத்தாலிய வணிகர், மக்கள் ஊதா மற்றும் தங்கக் கயிறுகளால் கட்டப்பட்ட காலணிகளை அணிந்திருந்ததாகவும், பெண்கள் தங்கம் மற்றும் பட்டு வேலைப்பாடுகளுடன் கூடிய மெல்லிய தோல் காலணிகளை அணிந்திருந்ததாகவும் குறிப்பிட்டார். 1520ஆம் ஆண்டில் விஜயநகர ராஜ்ஜியத்திற்கு வந்த போர்ச்சுகீசியப் பயணி டோமிங்கோ பாய்ஸ், கூரான முனைகளைக் கொண்ட பல்வேறு வகையான காலணிகள் மற்றும் கால்களைப் பிடித்துக்கொள்ள சில பட்டைகள் மட்டுமே உள்ள வெறுமையான காலணிகள் பற்றிக் குறிப்பிட்டுள்ளார். முஸ்லிம்கள் தென்னிந்தியாவுக்கு வந்த பிறகு, கூரான மேல் முனைகளைக் கொண்ட காலணிகள் பயன்படுத்தப்பட்டன. கடந்த காலத்தில் தென்னிந்தியாவின் தோல் தொழிலாளர்களால் பல வகையான காலணிகள் தயாரிக்கப்பட்டிருக்கலாம்.

தோல் வேலை கருவிகள்

நஞ்சுண்டையா மற்றும் அனந்தகிருஷ்ண ஐயர் குறிப்பிட்டபடி, மைசூர் பகுதியில் உள்ள மாதிகா மக்களின் கருவிகள்: ‘ராம்பி’ (சிறிய ரம்பம்), ‘அரி’ (துளைப்பான்), ‘கூட்டா’ (ஆணி அல்லது கை சுத்தி), ‘உளி’ (சதுரமான உளி), ‘அடிக்கல்லு’ (தோலை வெட்டும்போது அல்லது சீர்செய்யும்போது வைக்கப் பயன்படும் கல்), ‘கோடாலி’ (இரும்பு சுத்தி) மற்றும் ‘சுரி’ (கத்தி). கஞ்சா ஐலய்யா குறிப்பிடுவதாவது, ‘ஆரே’, ‘ராம்பே’, ‘குட்டம்’, ‘டீட்கல்’, ‘சண்டன்’ மற்றும் ‘மார்தோல்’ ஆகியவை மாதிகா மக்களின் முக்கிய வேலைக் கருவிகள். இருப்பினும், தெலுங்குப் பகுதியில் நாம் மேற்கொண்ட விசாரணையில், அதே நோக்கங்களுக்காகப் பயன்படுத்தப்படும் கருவிகளுக்கு வெவ்வேறு பெயர்கள் இருப்பது தெரியவந்தது. அவை: ‘பன்றாயி’ (தோலை வெட்டவும், மென்மையாக்கவும் பயன்படும் கல்), ‘அரி’ (துளைப்பான்), ‘கூட்டம்’ (ஆணி அல்லது கை சுத்தி), ‘கோடவலி’ (அறுவாள்) மற்றும் இரண்டு அல்லது மூன்று வகையான ‘கட்டலு’ (கத்தி) மற்றும் ‘மில்கொம்மு’ (எருமை கொம்பு – தைக்கும்போது துளைப்பானில் தடவ விலங்குகளின் கொழுப்பு மற்றும் சாம்பல் கலந்த கலவையை வைக்கப் பயன்படுவது).

தோல் பதப்படுத்தும் முறை

ஒரு செருப்பை உருவாக்கும் செயல்முறை, முதலில் வாடிக்கையாளரின் காலின் அளவை எடுப்பதில் தொடங்குகிறது. எருது அல்லது எருமையின் தோல், அளந்த காலின் அளவிற்கு ஏற்ப அரிவாள் மற்றும் கத்தியால் அச்சு அல்லது அட்டா (அடிச்சீல்) வெட்டப்படுகிறது. ஆடு அல்லது செம்மறியாட்டின் தோல், பெருவிரல் வளையம் (உங்குடம்) மற்றும் கால்பட்டை (கூடா) ஆகியவற்றைச் செய்யப் பயன்படுத்தப்பட்டது. ஒரு தோல் துண்டு, ‘முக்வாரு’ என்று அழைக்கப்பட்டது, இது உங்குடம் மற்றும் கூட்வை இணைக்க வெட்டப்பட்டது. ‘அட்தவாரு’ எனப்படும் சிறிய துண்டுகள், காலணியை அலங்கரிக்க வெட்டப்பட்டன. பின்னர், பாரம்பரிய கருவிகளைப் பயன்படுத்தி, பட்டை மற்றும் துண்டுகளை அடிச்சீலில் பொருத்துவதற்காகத் துளைகள் செய்யப்பட்டன. செருப்புக்கு குதிகால் தேவைப்பட்டால், இரண்டு அல்லது மூன்று சிறிய வெட்டப்பட்ட தோல் துண்டுகள் ஒன்றாக இணைக்கப்பட்டு ‘மேட்லு’ என்று அறியப்பட்டன. துளைப்பானால் அடிச்சீலில் உருவாக்கப்பட்ட துளைகள் வழியாக, தோல் நூலைச் செலுத்தி தைக்கும் செயல்முறை நிறைவு செய்யப்பட்டது.

தோல் சாயம் போடுதல்

பக்குவம் செய்யப்பட்ட தோல், பாரம்பரிய முறையில் இயற்கை பொருட்களைப் பயன்படுத்தி சாயமிடப்பட்டது. ப்யூக்கனன் குறிப்பிட்டபடி, பழைய இரும்பு, இரும்பு துரு, ஐந்து அல்லது ஆறு வாழைத்தோல்கள், எலுமிச்சை தோல்கள் ஆகியவற்றை ராகிக்கஞ்சி கூழுடன் சேர்த்து ஒரு கஷாயம் தயாரிக்கப்பட்டது. இதில் தோலை எட்டு நாட்கள் ஊறவைத்தால் தோல் கறுப்பு நிறமாக மாறும். ப்யூக்கனன் சிவப்பு நிறம் கொண்டு வருவதற்கான செயல்முறையையும் விளக்கினார். சுமார் 23 கிராம் லாக், சுமார் 11.5 கிராம் சூஜா காரா அல்லது நல்ல சோடா, மற்றும் சுமார் 23 கிராம் லோடு பட்டை ஆகியவற்றை பொடியாக்கி, சுமார் ஒரு லிட்டர் தண்ணீரில் ஒன்றரை மணி நேரம் கொதிக்க வைத்தனர். இந்த கஷாயத்தை தோலில் தடவி, பின் முக்கோலியுடன் (கடுக்காய்) மற்றும் தண்ணீருடன் ஒரு பானையில் மூன்று நாட்கள் வைத்தனர். இதன் பிறகு தோல் சிவப்பு நிறத்தைப் பெறும்.

இவ்வாறு பக்குவம் செய்யப்பட்ட மற்றும் சாயமிடப்பட்ட தோல் காலணிகள் தயாரிக்கத் தயாராக இருந்தது. இருப்பினும், சென்னை, ஆம்பூர், ராணிப்பேட்டை, வாணியம்பாடி, திருச்சிராப்பள்ளி போன்ற இடங்களில் தோல் பதப்படுத்தும் தொழில்கள் அமைக்கப்பட்டதால், பாரம்பரிய முறையில் பதப்படுத்துதல் மற்றும் சாயமிடுதல் மறைந்தது. இயந்திரமயமாக்கப்பட்ட செயல்முறையுடன் போட்டியிட முடியாமல், பாரம்பரிய தோல் பதனிடும் தொழிலாளர்கள் இந்தத் தொழில்களில் கூலியாகப் பணியாற்றத் தொடங்கினர்.

கட்டுரை: Rajasekar Pandurangan