மனித குல வரலாற்றின் தொடக்க காலமான ஆதிப் பொதுவுடைமைச் சமூகத்தில், போர்க்களங்களில் சிறைபிடிக்கப்படும் கைதிகள் கொல்லப்படுவதே வழக்கமாக இருந்தது. உற்பத்தி முறைகள் வளர்ச்சியுற்ற காலகட்டத்தில், அக்கைதிகளைக் கொல்வதற்குப் பதிலாக அவர்களை உற்பத்திப் பணிகளில் ஈடுபடுத்தும் வழக்கம் உருவானது. இதுவே அடிமைமுறையின் வித்தாக அமைந்தது.

Buy this Book: https://heritager.in/product/thamizhagathil-adimai-murai/

பண்டைய எகிப்தில் போர்க் கைதிகள் முதலில் “கொல்லப்பட்டவர்கள்” (Killed) என்றே அழைக்கப்பட்டனர்; பின்னர் அவர்களை வேலைக்கு அமர்த்தியபோது “உயிருடன் இருக்கும் கொல்லப்பட்டவர்கள்” (Living Killed) என்று அழைக்கும் வழக்கம் ஏற்பட்டது. இதேபோல, வேத கால இந்தியாவில் “தஸ்யூ” அல்லது “தாஸ” எனும் சொல் முதலில் பகைவர்களைக் குறிப்பதாகவும், காலப்போக்கில் அதுவே அடிமைகளைக் குறிக்கும் சொல்லாகவும் மாறியது.

உபரி உற்பத்தியும் அதிகாரக் குவிப்பும் குலங்கள் மற்றும் கணங்களுக்கு எனத் தனியே அடிமைகளை வைத்துக்கொள்ளும் முறை தோன்றிய பின்னர், சமூகத்தில் உபரி உற்பத்தி பெருகியது. ஆனால், அந்த உற்பத்தியை நிகழ்த்திய அடிமைகளுக்கு, அப்பொருட்களின் மீது எவ்வித உரிமையும் இருக்கவில்லை. அவர்கள் உயிர் வாழ்வதற்குத் தேவையான குறைந்தபட்ச உணவு மட்டுமே வழங்கப்பட்டது. அவர்களது உழைப்பு, அவர்களது தேவைகளுக்காக அன்றி, பிறருடைய செல்வத்தைப் பெருக்குவதற்காகவே உறிஞ்சப்பட்டது. இவ்வாறு பலவந்தமாகப் பெறப்பட்ட உழைப்பினால், சமுதாயம் தனிச்சொத்துடைமைச் சமூகமாக மாறத் தொடங்கியது.

ஆதிப் பொதுவுடைமைச் சமூகத்தின் இறுதிக்கட்டத்தில், குழுத் தலைவர்களும் பூசாரிகளும் குலத்தின் பொதுச்சொத்தாக இருந்த அடிமைகளைத் தங்களின் தனிச் சொத்துக்களாக மாற்றிக்கொண்டனர். எவன் ஒருவன் அதிகமான அடிமைகளை வைத்திருந்தானோ, அவனே அதிகமான உபரி உற்பத்தியின் உரிமையாளனாகவும், சமூகத்தில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் வலிமை மிக்கவனாகவும் மாறினான்.

அடிமைச் சந்தைகள் அடிமைகளுக்கான தேவை அதிகரிக்கவே, போர்க்களங்கள் மட்டுமின்றிப் பிற வழிகளிலும் மனிதர்கள் அடிமைகளாக்கப்பட்டனர். கடன் பட்டவர்கள், அடிமைகளுக்குப் பிறந்த குழந்தைகள், வறுமையால் பெற்றோராலேயே விற்கப்பட்ட குழந்தைகள், மற்றும் கடத்தப்பட்டவர்கள் எனப் பலரும் அடிமைச் சந்தையில் விற்கப்பட்டனர்.

பண்டைய நாகரிகத்தின் தொட்டில்களாகக் கருதப்படும் கிரேக்கம், ரோம், எகிப்து, பாபிலோன் போன்ற நாடுகளின் பிரம்மாண்ட வளர்ச்சிக்கு அடித்தளமாக விளங்கியது இந்த அடிமைகளின் உழைப்புதான். உதாரணமாக, ஆசியா மைனரில் நடந்த ஒரு போரில் கிரேக்கப் படை 20,000-க்கும் மேற்பட்ட மக்களைச் சிறைபிடித்து அடிமைகளாக விற்றது. ஆடு மாடுகளைப் போலவே ஆண்களும், பெண்களும், குழந்தைகளும் சந்தைகளில் நிறுத்தப்பட்டனர். வாங்குபவர்கள் அவர்களது தசைகளைக் கிள்ளியும், பளுவைத் தூக்கச் சொல்லியும், ஓடவிட்டும் அவர்களது உடல் வலிமையைச் சோதித்தப் பிறகே விலைக்கு வாங்கினர்.

பேசும் கருவிகள் அடிமைகள் மனிதர்களாகவே கருதப்படவில்லை; அவர்கள் வெறும் உற்பத்தி இயந்திரங்களே. சுரங்கங்கள், ஒயின் தொழிற்சாலைகள் மற்றும் ரோம் நாட்டின் விவசாயப் பண்ணைகளில் இவர்கள் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர். கி.மு. முதல் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த ரோமானிய எழுத்தாளர் வார்ரோ, விவசாயக் கருவிகளை மூன்றாகப் பிரிக்கிறார்:

பேசும் கருவிகள் (அடிமைகள்)

தெளிவற்ற ஒலிகளை எழுப்பும் கருவிகள் (கால்நடைகள்)

பேசாத கருவிகள் (வண்டி, ஏர் போன்றவை).

கிரேக்க தத்துவமேதை அரிஸ்டாட்டில் கூட அடிமைகளை “பேசும் கருவி” என்றே குறிப்பிடுகிறார். மெசபடோமியாவில் அடிமைகளை ‘கண் உயர்த்திப் பார்க்காதவர்’ (Not raising eyes) என்ற பொருள்படும் “gi-nu-du” என்ற சொல்லால் அழைத்தனர். தங்களை விலைக்கு வாங்கிய எஜமானர்களை ஏறிட்டுப் பார்க்கக் கூட அவர்களுக்கு உரிமையில்லை. ஆடு மாடுகளுக்குச் சூடு போடுவது போல, இவர்களது உடலிலும் அடையாளச் சின்னங்கள் பொறிக்கப்பட்டன.

உரிமையற்ற வாழ்வும் சட்டங்களும் பாபிலோனிய மன்னன் ஹமுராபியின் (கி.மு. 1792-1750) சட்டத் தொகுப்பு, அக்கால அடிமைமுறையின் கொடூரத்தைச் சட்டப்பூர்வமாக அங்கீகரித்தது. தப்பியோடிய அடிமைக்கு அடைக்கலம் தருபவன் கொல்லப்படுவான் என்றும், அடிமையின் அடையாளச் சின்னத்தை அழிப்பவனின் விரல்கள் துண்டிக்கப்படும் என்றும் அச்சட்டம் கூறியது. கடன் பெற்றவன் கடனை அடைக்கத் தன் மனைவி, மக்களை அடிமைகளாக விற்கவும் அச்சட்டம் வழிவகை செய்தது.

வேலை செய்யும் வலுவிழந்த அடிமைகள், ஆள் நடமாட்டமில்லாத தீவுகளில் தனித்து விடப்பட்டு, பசி தாகத்தால் துடித்துச் சாகும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டனர்.

கேளிக்கைப் பொருட்கள் (Gladiators) ரோமானியப் பிரபுக்களின் குரூரமான மகிழ்ச்சிக்காக, உடல் வலிமை மிக்க அடிமைகள் ‘கிளாடியேட்டர்கள்’ (Gladiators) ஆக்கப்பட்டனர். மரணப் போரிடும் இவர்களை, ‘ஆம்பி தியேட்டர்’ (Amphi Theatre) எனப்படும் அரங்குகளில் ஒருவரோடு ஒருவர் மோதவிட்டும், சிங்கம், புலி போன்ற விலங்குகளுடன் சண்டையிடச் செய்தும் ரசித்தனர். தோற்கடிக்கப்பட்ட ஒரு கிளாடியேட்டரின் உயிர், கூட்டத்திலிருக்கும் பிரபுக்களின் கட்டைவிரல் அசைவில் ஊசலாடும்.

உலகப் புகழ்பெற்ற சீனப் பெருஞ்சுவரும், எகிப்தியப் பிரமிடுகளும் வெறும் கற்களால் ஆனவை அல்ல; அவை இலட்சக்கணக்கான அடிமைகளின் இரத்தம் மற்றும் சதையால் பிணைக்கப்பட்டவை. வரலாற்று ஆசிரியர் குரோவ்கின் (Korovkin) குறிப்பிடுவது போல, “வேறெந்தத் தொன்மை நாகரிகமும் ரோமைப் போல இவ்வளவு கொடூரமாக அடிமைகளை நடத்தியதில்லை”.

இந்த அடக்குமுறையின் உச்சத்தில்தான், ‘ஸ்பார்ட்டகஸ்’ தலைமையிலான மாபெரும் அடிமை எழுச்சி வெடித்தது. அது ஒடுக்கப்பட்டாலும், வரலாற்றில் அழியாத தடம் பதித்தது. லெனின் குறிப்பிடுவது போல, “மாபெரும் அடிமைப் புரட்சிகளின் மிக முக்கியமான வீரர்களுள் ஸ்பார்ட்டகஸும் ஒருவன்.” மனிதகுல வரலாற்றின் இந்த இருண்ட பக்கங்களை அறிந்துகொள்வது, சுதந்திரத்தின் மதிப்பை உணர்வதற்கு அவசியமாகிறது.