பாண்டிய மன்னர்கள் தொடர்பான ஏழு செப்பேடுகள் இதுவரை பாண்டிய நாட்டிலேயே கிடைத்துள்ளன. இச்செப்பேடுகள் பாண்டிய மன்னர்களின் வரலாற்றையும், அக்கால சமூக, கலாச்சாரச் சூழலையும், மொழிகளைப் பற்றியும் தெளிவாக புரிந்துகொள்ள உதவுகின்றன.
அவை:
1. மாறவர்மன் அரிகேசரி காலம்: இளையான்புத்தூர் செப்பேடு
2. ஜடிலவர்மன் பராந்தக நெடுஞ்சடையன் காலம்: வேள்விக்குடி, சீவரமங்கலம், சின்னமனூர் (சிறிய செப்பேடு)
3. பராந்தக வீரநாராயணன் காலம்: தளவாய்புரம்
4. இராஜசிம்மன் காலம்: சின்னமனூர் (பெரிய செப்பேடு)
5. வீரபாண்டியன் காலம்: சிவகாசி
செப்பேடுகளின் மொழிநடை அனைத்தும் ஆரியமும் தமிழும் கலந்து இரண்டு பகுதிகளைக் கொண்டுள்ளன:
முற்பகுதி: சமஸ்கிருதத்தில், கிரந்த எழுத்துக்களில் எழுதப்பட்டுள்ளது. இதில் கடவுள் வாழ்த்து, பாண்டியர் குலத் தோற்றம், கொடை அளித்தவரின் சிறப்பு, கொடையைப் பற்றிய சிறிய குறிப்புகள் ஆகியவை இடம்பெற்றுள்ளன.
பிற்பகுதி: தமிழில், வட்டெழுத்தில் எழுதப்பட்டுள்ளது. பல்லவர் செப்பேடுகளிலிருந்து பாண்டியர் செப்பேடுகளின் தமிழ்ப் பகுதி பல வகைகளில் வேறுபடுகிறது. பாண்டியர் செப்பேடுகளின் தமிழ்ப் பகுதி எந்தவித மங்கலச் சொல்லும் இல்லாமல் தொடங்குகிறது. சமஸ்கிருதப் பகுதியில் மன்னனின் முன்னோர்கள் குறிப்பிடப்பட்டிருப்பது போலவே தமிழ்ப் பகுதியிலும் குறிப்பிடப்பட்டிருப்பது பல்லவர் செப்பேடுகளில் காணப்படாத ஒரு புதுமையாகும்.
தமிழ்ப் பகுதியில் ஒவ்வொரு மன்னனுடைய வெற்றிச் சிறப்புகளும் விரிவாகப் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன. இவை பிற்காலச் சோழ மன்னர்களின் மெய்க்கீர்த்திகளுக்கு முன்னோடியாக இருந்திருக்கலாம்.
கொடை அளித்த மன்னனின் ஆட்சி ஆண்டைக் குறிப்பிடும் முறை தமிழ்ப் பகுதியில் வித்தியாசமாக உள்ளது:
- தளவாய்புரச் செப்பேடு: “தன் செங்கோல் யாண்டு நாற்பதின்மேல் மூன்றோடீர்யாண்டில்”
- சின்னமனூர்ப் பெரிய செப்பேடு: “ராஜ்யவர்ஷம் இரண்டாவதனெதிர் பதினான்காம் யாண்டில்”
தமிழ்ப் பகுதி தரும் கூடுதல் தகவல்கள்
பாண்டியர் செப்பேடுகளின் தமிழ்ப் பகுதி, கொடை வழங்கப்பட்டதற்கான சூழல் குறித்து விரிவான தகவல்களை அளிக்கிறது:
1. அரசன் எங்கு தங்கியிருந்தான்.
2. யார் வேண்டுகோளின்படி கொடை அளிக்கப்பட்டது.
3. யார் ஆணத்தியாக (உத்தரவு இடுபவர்) இருந்தான்.
4. நிலத்தை அளந்து தந்தவர் யார்.
5. தமிழ்ப்பகுதியை இயற்றிய கவிஞர் யார்.
6. செப்பேட்டில் எழுதிய கொல்லன் யார்.
பிரசஸ்தி பாடிய கவிஞர்களுக்குக் கொடை
செப்பேடுகளின் தமிழ்ப் பகுதி பெரும்பாலும் கவிதை நடையில் அமைந்துள்ளது. இந்தக் கவிதைப் பகுதியை இயற்றிய கவிஞர்களுக்கு நிலக்கொடை போன்ற சன்மானங்கள் வழங்கப்பட்டுள்ளன.
வேள்விக்குடிச் செப்பேட்டின் தமிழ்ப் பகுதியைப் பாடியவர் சேனாதிபதி ஏனாதி ஐயின சாத்தஞ்சாத்தன் என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. அவருக்கு மூன்று கூற்றுகளாகவும், நான்கு படாகாரமாகவும் நிலம் வழங்கப்பட்டது.
தளவாய்புரச் செப்பேட்டின் கவிதையை “ஆரியம் விராய்த் தமிழ் தொடுத்த மதியோராக, தேர்மிகு மாக்கடற்றானைத் தென்னவர் கோன் திருவருளாற் சீர்மிகு செப்பேட்டுக்குச் செந்தமிழ்ப் பாத்தொடை செய்தோன்” என்று பாண்டித் தமிழாபரணன் என்னும் சிறப்புப் பெயருடைய பாண்டிமாராயப் பெருங்கொல்லனாகிய சீரீவல்லவன் இயற்றினார். இவருக்கும் இறையிலியாக நிலம் அளிக்கப்பட்டது.
பிரசஸ்தி மற்றும் பிரசஸ்தி சேஷம்
செப்பேடுகளின் சமஸ்கிருதப் பகுதிக்கு “பிரசஸ்தி” என்று பெயர். தளவாய்புரச் செப்பேட்டில், பிரசஸ்தியை இயற்றியவர் ஸ்ரீவல்லப மங்கலத்தில் வசித்த மாதவிகவி என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
தமிழ்ப் பகுதியின் பிரசஸ்திக்கு “பிரசஸ்திசேஷம்” என்று பெயர். இதனை இயற்றியவன் பாண்டித் தமிழாபரணன் என்னும் பல சிறப்புப் பெயரெய்திய பாண்டிமாராயப் பெருங்கொல்லனாகிய சீரீவல்லன் என்று தளவாய்புரச் செப்பேடு தெரிவிக்கிறது.
பிரசஸ்தி பாடிய மற்ற கவிஞர்கள்
சின்னமனூர்ப் பெரிய செப்பேட்டின் பிரசஸ்தியை இயற்றியவர், கலைகள் அனைத்தும் கற்றவரும், அடக்கம், நீதி ஆகியவற்றின் பிறப்பிடமுமான விஷ்ணு என்பவரின் வழித்தோன்றலும், மதுரகுணனின் நண்பருமான வாசுதேவன்.
சிவகாசிச் செப்பேட்டின் பிரசஸ்தியை இயற்றியவர், நல்ல கவிதைக்கு இருப்பிடமானவரும், பிருகஸ்பதி போன்றவரும், ரவி என்பவரின் பேரனும், விஷ்ணுத்ராதர் என்பவரின் புத்திரனும், அந்தம் என்ற கிராமத்தில் பிறந்தவரும், அரசனுக்குத் தர்மோபதேசம் செய்யும் குருவுமான பார்த்திவகேசரி.
செப்பேடுகளை எழுதியவர்கள்
- இந்தச் செப்பேடுகளை எழுதிய கொல்லர்களின் பெயர்களும் தமிழ்ப் பகுதியில் காணப்படுகின்றன:
- வேள்விக்குடிச் செப்பேட்டினை எழுதியவர் யுத்தகேசரிப் பெரும் பணைகாரன்.
- சின்னமனூர்ச் சிறிய செப்பேட்டினை எழுதியவர் பாண்டிய பெரும்பணைகாரன் மகன் அரிகேசரி.
- தளவாய்புரச் செப்பேட்டினை எழுதியவர் “செழுந்தமிழ்ப் பாடினோன் தந்தை நிருபசேகரப் பெருங்கொல்லன் நிறை புகழ் நக்கன் என்பான்.
சீவரமங்கலச் செப்பேடு மற்றும் சின்னமனூர்ச் சிறிய செப்பேட்டினை இரண்டையும் பாண்டிப் பெரும்பணைக்காரனாகிய அரிகேசரி எழுதியதால், இரண்டு செப்பேடுகளும் பராந்தக நெடுஞ்சடையனைச் சேர்ந்தவை என்பது உறுதியாகிறது. ‘பெரும்பணைகாரன்’ என்பதற்கு ‘பெரிய கொல்லுப் பட்டறையை உடைய கொல்லன்’ என்று பொருள் கொள்ளலாம்.
சமஸ்கிருதப் பகுதியில் புதிய அம்சங்கள்
தளவாய்புரச் செப்பேடு, சின்னமனூர்ப் பெரிய செப்பேடு, சிவகாசிச் செப்பேடு ஆகியவற்றின் சமஸ்கிருதப் பகுதியில், யாருக்குக் கொடையளிக்கப்பட்டது, நிலம் எங்குள்ளது, அதிகாரிகள் யார் போன்ற தகவல்கள் இடம்பெற்றுள்ளன. இது பல்லவர் செப்பேடுகளில் காணப்படாத ஒரு புதுமையாகும். கி.பி. 9-ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்துதான் சமஸ்கிருதப் பகுதியிலும் கொடை அளிக்கப்பட்ட நிலம் பற்றிய செய்திகள் சேர்க்கப்பட்டுள்ளன என்பதை இது காட்டுகிறது.
இச்செப்பேடுகளின் தமிழ்ப் பகுதி சங்ககாலப் பாண்டிய மன்னர்கள் சிலரைப் பற்றியும், அவர்களின் சிறப்புகளையும் குறிப்பிடுகிறது.
வேள்விக்குடிச் செப்பேடு: “கொல்யானை பலவோட்டிக் கூடா மன்னர் குழாந் தவிர்த்த பல்யாக முதுகுடுமிப் பெருவழுதி என்னும் பாண்ட்யாதிராஜன்” என்று பாண்டிய மன்னன் முதுகுடுமிப் பெருவழுதியைக் குறிக்கிறது.
சின்னமனூர்ச் சிறிய செப்பேடு: பாண்டிய மன்னருள் ஒருவன் “ஓராயிரம் க்ருது செய்தான்” (ஆயிரம் வேள்விகள் செய்தான்) என்று தெரிவிக்கிறது. இது முதுகுடுமிப் பெருவழுதி வேள்விகள் செய்ததைத் தான் குறிப்பிடுகிறது. சங்க இலக்கியமான மதுரைக்காஞ்சியும் முதுகுடுமிப் பெருவழுதியை “பல்சாலை முதுகுடுமி” என்று கூறுகிறது. ‘சாலை’ என்பது இங்கு ‘வேள்விச்சாலை’யைக் குறிக்கும். இவ்வாறு,சங்க இலக்கியச் செய்திகள் செப்பேடுகள் மூலம் உறுதிப்படுத்தப்படுகின்றன.
தலையாலங்கானத்து போர்
பாண்டியர்களின் முன்னோர்களின் சிறப்புகளைக் குறிப்பிடுகையில்:
- தளவாய்புரச் செப்பேடானது ஆலங்கானத் தமர்வென்று ஞாலங்காவல் நன்கெய்தியும்” என்று கூறுகிறது.
- சின்னமனூர் பெரிய செப்பேடானது தலை ஆலங்கானத்திற்றன்னொக்கு மிரு வேந்தரைக் கொலை வாளிற் றலைதுமித்துக் குறைத் தலையின் கூத்தொழித்தும்” என்று தலையாலங்கானத்துச் செருவென்ற நெடுஞ்செழியனைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகின்றன.
- அருந்தமிழ் நற்சங்கம் மற்றும் மகாபாரதம்
- மதுரை மாநகர் உருவாக்கப்பட்டதும், அங்கு சங்கம் அமைக்கப்பட்டதும், மகாபாரதம் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டதும் பற்றிய தகவல்களும் செப்பேடுகளில் உள்ளன.
- தளவாய்புரச் செப்பேட்டில் “தென்மதுரா புரஞ்செய்தும் அங்கதனில் லருந்தமிழ் நற்சங்கம் இரீஇத் தமிழ் வளர்த்தும்” என்று கூறுகிறது.
- சின்னமனூர்ப் பெரிய செப்பேட்டில், “மஹா பாரதத் தமிழ்ப்படுத்தும் மதுராபுரிச் சங்கம் வைத்தும்” என்று புலப்படுத்துகிறது.
இந்தச் செப்பேடுகள், மதுரையில் சங்கம் அமைந்திருந்தது என்ற இலக்கியச் செய்திகளை நிரூபிக்கின்றன.
மதுரைக்காஞ்சியும் தளவாய்புரச் செப்பேடும்
தளவாய்புரச் செப்பேட்டின் தமிழ்ப் பகுதியைப் பாடிய “பாண்டித் தமிழாபரணன் என்னும் பல சிறப்புப் பெயரெய்திய பாண்டிமாராயப் பெருங்கொல்லனாகிய சீரீவல்லவன்” மதுரைக்காஞ்சியை நன்கு கற்றறிந்தவராகத் தோன்றுகிறார்.
தமிழ்ப் பகுதியின் தொடக்கமே மதுரைக்காஞ்சியின் தொடக்க வரியான “ஓங்குதிரை வியன் பரப்பில்” என்று ஆரம்பிக்கிறது. மேலும், கொடை சந்திர சூரியன் உள்ளவரை நிலைத்திருக்கும் என்பதைக் கூறும்போது, கல்வெட்டுகளில் காணப்படும் வழக்கமான “சந்திராதித்ய வரை” என்ற சொற்றொடருக்குப் பதிலாக, மதுரைக்காஞ்சியின் “பகல் செய்யும் வெண்ஞாயிறும் இரவுச் செய்யும் வெண் திங்களும்” என்ற வரிகளை “பகல்செய்யும் பருதி ஞாயிறும் இரவுச் செய்யும் பனிமதிஉம் ஞாலமும் உளவளவும்” என்று பயன்படுத்தியுள்ளார். இது அவரது தமிழாபரணன் என்ற பெயர் பொருத்தமானது என்பதைச் சொல்கிறது.
மணிப்பிரவாள நடையின் முன்னோடி ஆரியம் விராய்த் தமிழ்
சமஸ்கிருதச் சொற்கள் தமிழோடு கலந்து கோர்த்து எழுதப்படும் பாணி, மணியும் பவழமும் கோர்த்தது போல் அழகாக இருந்ததால் ‘மணிப்பிரவாள நடை’ எனப்பட்டது. இன்றைய ‘தங்க்லீஷ்’ (Tanglish) பயன்பாட்டுக்கு இதை ஒப்பிடலாம்.
பாண்டியர் காலச் செப்பேடுகளில் குறிப்பிடத்தக்க அம்சமாக, வடமொழிச் சொற்கள் தமிழ்ப் பகுதியில் கலந்து பயன்படுத்தப்பட்டன. இதைத் தளவாய்புரச் செப்பேடு “ஆரியம் விராய்த் தமிழ்” என்று குறிப்பிடுகிறது. அதாவது, சமஸ்கிருதம் கலந்த தமிழ் என்ற பொருளில் இம்முறை கையாளப்பட்டது.
இந்தச் செப்பேடுகளில், தமிழ்ப் பகுதியில் வடமொழிச் சொற்கள் இடம்பெறும்போது, அவை கிரந்த எழுத்துகளில் பொறிக்கப்பட்டன. இது அக்காலத்தில் ஒரு தனிச்சிறப்பான எழுத்து முறையாகக் கருதப்பட்டது. பிற்காலத்தில், விஜயநகரப் பேரரசு காலத்தில் தோன்றிய ‘மணிப்பிரவாள நடை’க்கு இந்த ‘ஆரியம் விராய்த் தமிழ்’ ஒரு முன்னோடியாக இருந்திருக்கலாம்.
பாண்டியர் செப்பேடுகளில் காணப்பட்டதைப் போல, பல்லவர் செப்பேடுகளிலும் ‘பிரசஸ்தி சேஷம்’ (தமிழ்ப்பிரசஸ்தி) பகுதி இருந்திருந்தால், பல்லவர்களின் வரலாறு குறித்த தெளிவான தகவல்கள் கிடைத்திருக்கும். பல்லவர் செப்பேடுகளின் தமிழ்ப் பகுதி, பெரும்பாலும் நிலம், அதன் எல்லைகள், பங்கீடு போன்ற விவரங்களை மட்டுமே தந்தன. அவை தேர்ச்சி பெற்ற புலவர்களால் இயற்றப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை.
ஆனால், பல்லவர் செப்பேடுகளின் சமஸ்கிருதப் பகுதி சிறந்த கவிஞர்களால் எழுதப்பட்டிருந்தது. பாண்டியர் செப்பேடுகளில் உள்ள தமிழ்ப் பிரசஸ்தி பகுதி, பல்லவர் செப்பேடுகளிலும் சேர்க்கப்பட்டிருந்தால், பல்லவர்கள் யார், தமிழ்ப் பற்று, இலக்கியத் தொடர்பு போன்ற முக்கிய கேள்விகளுக்குத் தெளிவான பதில்கள் கிடைத்திருக்கும்.
பாண்டியர் காலச் செப்பேடுகள், தமிழ் மொழி வரலாற்றில் சமஸ்கிருதத்தின் தாக்கத்தையும், அது எவ்வாறு ஒரு தனித்துவமான மொழிநடையாக உருவெடுத்தது என்பதையும் எடுத்துக்காட்டும் முக்கியமான வரலாற்றுச் சான்றுகளாகும்.
மூல நூல்: கல்லெழுத்து கலை – நடன காசிநாதன்
இந்நூலினைப் பெற: https://heritager.in/product/kallezhuthu-kalai/
